header Ελλάδα Κύπρος Ρωσία Κοινοπολιτεία Αθήνα
Θεσσαλονίκη
Λευκωσία
Αγία Πετρούπολη
Μόσχα
skyline
05.12.2013 10:17

Στη Μόσχα, Ιώ μου, στη Μόσχα! Αχιλλέας Πατσούκας


Το χτύπημα του τηλεφώνου μου πριν λίγες ημέρες δεν περίμενα πως θα με έφερνε κοντά σε μια τόσο ενδιαφέρουσα και πολλά υποσχόμενα καλλιτέχνιδα. Ένας καλός φίλος σκηνοθέτης με ενημέρωνε από την Ελλάδα πως σε λίγες ημέρες στη Μόσχα, μια Ελληνίδα σκηνοθέτιδα μόλις 28 ετών, έχει πρεμιέρα σε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ρωσίας. Ύστερα από λίγες ημέρες, με χαρά συναντήθηκα σε ένα καφέ στο κέντρο της Μόσχας που φέρει το όνομα «Γάλα», με την Ιώ Βουλγαράκη. Μέσα σε μια απολαυστική συζήτηση η Ιώ μίλησε στο Protagon, για το παραμύθι για μεγάλους και μικρούς που θα σκηνοθετήσει, το δικό της ρωσικό παραμύθι και τον συντελεστή έκπληξη από την Ελλάδα που θα υπογράψει τη μουσική της παράστασης. Από τη συζήτηση δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η σύγχρονη εικόνα της Ελλάδα, η «σκηνοθετική επιδημία» που εδώ και μερικά χρόνια έχει πέσει στη χώρα μας, μας εξηγεί τον τρόπο δουλειάς των Ρώσων καλλιτεχνών και τι αγάπησε περισσότερο στη Ρωσία και μας «αποκαλύπτει» πώς θα περάσει ο δικός της ήρωας τα Χριστούγεννα.

 

Θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε αγνοώντας την ύπαρξη των παραμυθιών;

 

Όχι απλά δεν θα μπορούσαμε να μεγαλώνουμε, αλλά νομίζω πως δεν θα μπορούσαμε να ζούμε χωρίς αυτά. Το παραμύθι δεν είναι κάτι που αφορά αποκλειστικά την παιδική ηλικία. Το παραμύθι το έχω ανάγκη, εγώ, εσύ, ακόμα και η γιαγιά μου και ο παππούς μου, διότι είναι μια παραβολή. Ένας τόπος στον οποίο μπορούμε να δούμε και να φανταστούμε πράγματα για εμάς και τους γύρω μας. Πέραν του απρόβλεπτου και της παραβολής, υπάρχει και το στοιχείο της μαγείας, χωρίς το οποίο επίσης δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Είναι τόσο σκληρή η πραγματικότητα με την οποία έρχεται αντιμέτωπος ο κόσμος: από αυτά που βλέπει στους δρόμους ή ακόμα και από τις ειδήσεις που μαθαίνει, με αποτέλεσμα το παραμύθι να είναι πάντοτε ένας τόπος, που όσο σκληρός και να είναι, όλα μπορούν να συμβούν. Και το όλα μπορεί να σημαίνει από το χειρότερο, μέχρι το καλύτερο. Αυτό προσφέρει η μαγεία: τη δυνατότητα.

 

Γιατί πρέπει να περιέχουν το στοιχείο του φόβου;

 

Γιατί τον περιέχει η ίδια η ζωή. Δυστυχώς δεν γίνεται χωρίς αυτό.

 

Για να καταλάβουν και οι αναγνώστες γιατί κουβεντιάζουμε για παραμύθια. Ανήμερα ελληνικών Χριστουγέννων κάνει πρεμιέρα στο κέντρο της Μόσχας, στο θέατρο ΡΑΜΤ, «Το Δρακούδι» το οποίο το σκηνοθετείς εσύ. Τι είναι «Το Δρακούδι»;

 

Είναι ένα παραμύθι (σύγχρονο καναδέζικο έργο) που γράφτηκε το 1997. Σε μια καλύβα μέσα στο δάσος ζει μια γυναίκα με τον εξάχρονο γιο της. Η ιστορία μας ξεκινάει από την πρώτη μέρα που το παιδί ετοιμάζεται να πάει στο σχολείο. Πηγαίνοντας εκεί, ανακαλύπτει σιγά-σιγά, πως είναι διαφορετικός από τα άλλα παιδιά. Καταρχάς είναι πολύ ψηλότερος, δεν έχει πατέρα, ενώ δεν έχει δοκιμάσει ποτέ του κρέας. Αρχίζοντας να συνειδητοποιεί όλα αυτά τα παράξενα στοιχεία και παρατηρώντας παράλληλα πως η συμπεριφορά του γίνεται ολοένα και πιο «παράξενη», η μητέρα του αναγκάζεται να του αποκαλύψει πως είναι γιος δράκουλα και πως το αγαπημένο του έδεσμα είναι το ανθρώπινο κρέας. Κατά προτίμηση μικρών παιδιών. Ο μικρός αποφασίζει να περάσει τρεις δοκιμασίες, οι οποίες γιατρεύουν τη «δρακοσύνη» και τις οποίες κάποτε προσπάθησε να περάσει ο πατέρας του, χωρίς επιτυχία. Μια αποτυχία η οποία είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν τα ίχνη του. Ο μικρός λοιπόν το κάνει, αποφασίζοντας να παλέψει με την μοίρα του και τη φύση του, για να ζήσει ως άνθρωπος και όχι ως ζώο. Δεν θα αποκαλύψω τι γίνεται στο τέλος, ωστόσο ας κρατήσουμε το γεγονός πως βρίσκει το θάρρος να ξεκινήσει τη μάχη απέναντι σε αυτές τις δοκιμασίες.

 

Απ' ό,τι καταλαβαίνω μιλάμε για δυο ρόλους...

 

Αυτή είναι μια από τις ιδιαιτερότητες του έργου, πως ενώ είναι ένα θεατρικό γραμμένο για δυο ηθοποιούς, της μάνας και του γιου, έχει μια ακατάπαυστη δράση. Δεν υπάρχει ανάσα. Η ιστορία εξελίσσεται διαρκώς, παρόλο που σε αυτή δεν μπαίνουν καινούργια πρόσωπα. Ό,τι συμβαίνει στους υπόλοιπους αόρατους πρωταγωνιστές, το μαθαίνουμε μέσα από τις δικές τους ερμηνείες.

 

Οι δικοί σου συμβολισμοί στο «Δρακούδι» ποιοι είναι;

 

Είναι μια ιστορία για τη μάχη ανάμεσα στον εαυτό μας και το τέρας μέσα μας. Γιατί όλοι εν δυνάμει είμαστε «ανθρωποφάγοι». Η διαρκής αυτή πάλη του να σκοτώσεις το τέρας μέσα σου, να ζήσεις κάπως αλλιώς και να πας προς το φως και όχι προς το σκοτάδι, είναι αυτό που εγώ διακρίνω στο έργο. Θα έλεγα ότι όλοι έχουμε μέσα μας και το τέρας και το παιδί, απλά το παιδί θέλει θάρρος για να σκοτώσει το τέρας.

 

Μήπως το παιδί χρειάζεται να γίνεται τέρας για να σκοτώσει το τέρας;

 

Μπορεί. Πάντως δεν γίνεται αναίμακτα. Δεν πρόκειται για μια μάχη που τη δίδεις και τελείωσε. Έτσι και στην ιστορία μας. Δεν ξυπνάει μια μέρα ο μικρός και αυτόματα έχει γιατρευτεί. Στα καλά παραμύθια πιστεύω πως δεν γίνεται έτσι. Είναι ένας αδιάκοπος αγώνας. Το να βρεις όμως το θάρρος και να μπεις σε αυτή την μάχη και να διαλέξεις ποιος θέλεις να είσαι, είναι μέρος της νίκης.

 

Για όσους αναγνώστες ίσως δεν το κατάλαβαν. Η παράσταση δεν είναι μόνο για παιδιά...

 

Σαφώς όχι. Είναι κάλλιστα ένα έργο και για ενήλικες. Ένα καλό μάλιστα ερώτημα είναι από ποια ηλικία μπορεί να τη δει ένα παιδί.

 

Εκτός από σένα η παράσταση έχει έναν ακόμα Έλληνα συντελεστή «έκπληξη»...

 

Το έργο είναι μια παραγωγή του θεάτρου ΡΑΜΤ (Ρωσικό Ακαδημαϊκό Νεανικό Θέατρο), με ιστορία ενός αιώνα, το οποίο πάντα έτρεφε σταθερά μια αγάπη για το θέατρο που είναι για πιο νεανικά κοινά. Είτε για παιδιά, είτε για εφήβους. Η παράσταση ανεβαίνει εκεί, με ηθοποιούς του θεάτρου. Σε αυτό το ταξίδι, έχω τη χαρά εκτός από μένα να μετέχει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο οποίος υπογράφει τη μουσική της παράστασης. Τα κουστούμια είναι της Άννας Φιόντροβα, με την οποία δουλεύουμε για δεύτερη φορά μαζί, πέρυσι είχαμε ανεβάσει «Το γλέντι στον καιρό της πανούκλας» στην Αθήνα. Είναι πολύ ωραίο που δυο Έλληνες βρίσκονται παρέα στη Μόσχα. Για να είμαι ειλικρινής μου αρέσει πολύ όταν σε μια δουλειά ένας άνθρωπος έρχεται από κάπου αλλού. Όπως στην Αθήνα μου άρεσε που ήλθε κάποιος από τη Μόσχα, έτσι και τώρα μου αρέσει πως εκτός από μένα, έρχεται ένας ακόμα συντελεστής της παράστασης από την Ελλάδα.

 

Αν δεν κάνω λάθος και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έχει κάνει μουσικές σπουδές στη Ρωσία;

 

Σωστά, έκανε μαθήματα σύνθεσης δίπλα στον Μπορίς Τίσιενκο στην Αγία Πετρούπολη. Αυτό επίσης που είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, είναι πως πέραν του γεγονότος πως και ο Αλκίνοος ερωτεύτηκε το έργο, η σύμπτωση του να έχουμε και οι δύο μας τη δική μας σχέση με τη Ρωσία, προσδίδει στη συνεργασία μας κάτι το ξεχωριστό.

 

Το δικό σου παραμύθι με τη Ρωσία πώς και πότε ξεκίνησε;

 

Πριν πεντέμισι χρόνια, όταν αποφάσισα να έλθω εδώ και να δώσω εξετάσεις στην Κρατική Ακαδημία Θεάτρου, στη Σχολή Σκηνοθεσίας. Προηγουμένως είχα τελειώσει τη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα και έχοντας αρχίσει να εργάζομαι κατάλαβα πως θέλω να κάνω σκηνοθεσία. Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί στη Ρωσία και όχι κάπου αλλού; Η αλήθεια είναι πως το ένστικτο ήταν αυτό που σε μεγάλο βαθμό καθόρισε την απόφασή μου. Κοιτάζοντας σήμερα προς τα πίσω αντιλαμβάνομαι πως δεν ήταν μια πολύ συνειδητή επιλογή, όπως είναι πια σήμερα που έχω τελειώσει τις σπουδές μου εδώ. Τότε ήταν περισσότερο μια αίσθηση η οποία μου υπαγόρευε πως από μια ευρωπαϊκή σπουδή μπορούσα να φανταστώ και ήξερα τι μπορώ να περιμένω, ενώ εδώ διέκρινα έναν τεράστιο κόσμο, που η μοναδική μου σύνδεση μαζί του ήταν μέσα από τη λογοτεχνία, τη μουσική ή και από το θέατρο, αλλά σε καθαρά θεωρητικά επίπεδο. Μου φαινόταν πολύ πιο άγνωστο αυτό και πολύ πιο συναρπαστικό, επομένως ήλθα εδώ ενστικτωδώς, γνωρίζοντας βέβαια ότι είναι μια από τις πιο δυνατές σχολές σκηνοθεσίας στον κόσμο. Αλλά γιατί εγώ εδώ; Ακόμα αναρωτιέμαι...

 

Θα ήσουν η ίδια καλλιτεχνικά αν είχες μείνει στην Ελλάδα;

 

Σε καμία περίπτωση. Εδώ άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος. Οι Ρώσοι ξεκινούν από το μηδέν. Έχεις σπουδάσει πριν, δεν έχεις σπουδάσει πριν, αυτό δεν αφορά κανέναν. Έρχεσαι εδώ και μπαίνεις σε ένα ταξίδι που ξεκινάει από το μηδέν. Οπότε πάρα πολλά πράγματα όσον αφορά τη δουλειά τα ανακαλύπτεις για πρώτη φορά εδώ. Πέραν αυτού, θεωρώ πως η συνολική εμπειρία του να βρεθείς σε μια χώρα που να μπορείς να την ανακαλύπτεις μαζί με τη γλώσσα της και ταυτόχρονα να δουλεύεις έχοντας για δασκάλους σου, ανθρώπους οι οποίοι είναι η ζωντανή ιστορία του θεάτρου του 20ού αιώνα, υπήρξε πολύ δυνατή. Όλα αυτά ήταν τόσο καινούργια για μένα, αν και σαφώς είχα να υπερβώ εμπόδια. Την ίδια όμως στιγμή ήταν τόσα πολλά αυτά που πήρα πίσω, που έχω την αίσθηση πως όλα εδώ υπήρξαν πολύ γενναιόδωρα απέναντί μου.

 

Παρατηρώ πως στην Ελλάδα υπάρχει μια σκηνοθετική και όχι μόνο επιδημία. Ο οποιοσδήποτε ηθοποιός παίξει μισή χρονιά σε ένα σίριαλ, είτε σε μια παράσταση, την επόμενη, έχει γίνει και σκηνοθέτης και μεταφραστής και σκηνογράφος κ.α. Σίγουρα θα υπάρχουν οι χαρισματικές περιπτώσεις που μπορούν να τα κάνουν όλα τα παραπάνω...

 

Αλλά πόσες είναι αυτές περιπτώσεις; Το πρόβλημα εστιάζεται στην εκπαίδευση. Πάσχουμε τρομερά. Εδώ για παράδειγμα υπάρχει εκπαίδευση ηθοποιών και εκπαίδευση σκηνοθετών, όπου ταυτόχρονα συνυπάρχουν μέχρι ένα έτος, όμως τη σκηνοθεσία τη σπουδάζεις. Πάντοτε υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν στον πλανήτη ταλαντούχοι άνθρωποι οι οποίοι θα ξεπηδούν από ένα μέσο όρο και θα μπορούν να σκηνοθετήσουν και να γράψουν ή να παίξουν εξαιρετικά χωρίς να έχουν αυτή την εκπαίδευση. Όμως η εκπαίδευση τι κάνει; Δημιουργεί έναν καταρτισμένο μέσο όρο που ανεβάζει συνολικά το επίπεδο αυτού που συμβαίνει και ύστερα μέσα από αυτό τον μέσο όρο μπορούν να ξεπηδήσουν αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις. Αλλά σίγουρα πρέπει να υπάρχει αυτός ο μέσος όρος των ανθρώπων που ξέρουν τη δουλειά, έχουν εργαλεία, διαθέτουν ορολογία, γνωρίζουν από που μπορούν να ξεκινήσουν έναν τρόπο δουλειάς, τον οποίον μπορεί μέσα από τα χρόνια της δουλειάς τους, να τον αλλάξουν ή να το ανατρέψουν. Οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες αναδείχθηκαν επειδή ανέτρεψαν ένα σύστημα. Ωστόσο πριν το ανατρέψουν σίγουρα το κατείχαν. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει καν σχολή σκηνοθεσίας. Επομένως αυτό που συμβαίνει είναι να σκηνοθετούν άνθρωποι που στην καλύτερη των περιπτώσεων εμπειρικά έχουν καταλάβει κάποια πράγματα, τα οποία ωστόσο μέχρι να τα εννοήσουν έχασαν πολύτιμο χρόνο επειδή δεν είχαν την εμπειρία μιας ακαδημαϊκής σπουδής, η οποία σε βγάζει από μια περιπέτεια και σε οδηγεί σε μια άλλη. Τέλος υπάρχουν και οι άλλες περιπτώσεις, σαν αυτές τις οποίες ανέφερες: που ξυπνούν ένα πρωί και θέλουν να σκηνοθετήσουν.

 

Πέραν του γεγονότος πως δεν υπάρχει σχολή σκηνοθεσίας, μήπως η «σκηνοθετική επιδημία» οφείλεται και στην έπαρση που έχουμε ως λαός, η οποία μας κάνει να πιστεύουμε πως όλα μπορούμε να τα κάνουμε έστω και στο πόδι;

 

Μα η έπαρση δαμάζεται με εκπαίδευση. Εγώ πιστεύω πολύ στην παιδεία. Ειδικά όμως στο θέατρο αυτό είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Το θέατρο δεν είναι μουσική, που όπως και να έχει πρέπει να ξέρεις να παίξεις τη νότα, δεν είναι ούτε και ζωγραφική. Στο θέατρο πολύ εύκολα μπορούν να χαθούν τα όρια.

 

Πώς κρίνεις τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι Ρώσοι καλλιτέχνες;

 

Είναι πολύ πειθαρχημένοι. Η εμπειρία που μέχρι στιγμής έχω, είναι με ανθρώπους που ξέρουν να δουλεύουν πολύ καλά και σε βάθος. Πρώτον επειδή έχουν εργαλεία και δεύτερον επειδή δεν χαρίζονται. Δουλεύω με ανθρώπους που δεν δικαιολογούν τους εαυτούς τους. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα που προσπαθούν να σου μάθουν στη σχολή. «Ψάξε το λάθος σε σένα και όχι στον άλλον».

Κάτι πολύ σημαντικό, γιατί όταν εντός οποιουδήποτε συνόλου ανθρώπων «προσπαθώ να εντοπίσω τη δική μου ανεπάρκεια και όχι τη δική σου, τότε αντιλαμβάνεσαι πως δημιουργείται μια άλλου επιπέδου προθυμία από όλους».

 

Είναι γνωστή η έννοια της «ρωσικής ψυχής». Το γεγονός πως στη Ρωσία ή στη Σοβιετική Ένωση γεννήθηκαν μερικοί από τους σημαντικότερους δημιουργούς σε όλες τις τέχνες οφείλεται «μόνο» στην εκπαίδευση ή είναι αποτέλεσμα και της «ρωσικής ψυχής»...

 

Όχι φαντάζομαι πως δεν οφείλεται μόνο σε αυτό. Είναι ένας λαός που πάντοτε υφίστατο μια μορφή καταπίεσης. Είτε αυτό ήταν τσαρική Ρωσία, είτε ήταν σταλινική Ρωσία, οι άνθρωποι ζούσαν πάντοτε σε δοκιμασία. Και αυτό είναι κοιτίδα τέχνης. Μέσα από αντίσταση, μέσα από υπέρβαση γεννήθηκαν εξαιρετικές δημιουργίες.

 

Η δοκιμασία που ζει σήμερα η Ελλάδα νομίζεις πως μπορεί να γεννήσει μεγάλες δημιουργίες;

 

Το εύχομαι. Θα ήθελα πολύ να σκέφτομαι έτσι και να είμαι σίγουρη γι' αυτό, αλλά είναι κάτι που εξαρτάται από μας. Δεν ξέρω τι έχουμε συνειδητοποιήσει μέχρι στιγμής. Το θέμα είναι πως διαχειρίζεσαι αυτή τη δοκιμασία. Αν ελπίζεις μέσα από αυτή να τη βγάλεις καθαρή και να γυρίσεις σε κάτι που νοσταλγείς, ούτε τέχνη νομίζω πως θα γεννήσει αυτό, ούτε πως θα μας οδηγήσει κάπου. Αν είμαστε διατεθειμένοι να μετατοπιστούμε λιγάκι, τότε ναι, αυτό κάπου μπορεί να βγάλει.

 

Η αντιμετώπιση που έχουν οι νέοι δημιουργοί στη Ρωσία είναι διαφορετική σε σύγκριση με την Ελλάδα;

 

Όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, έχω την τύχη να είμαι σε ένα θέατρο του οποίου επί 30 χρόνια ηγείται ο Αλεξέι Μποροντίν, ο οποίος πραγματικά έχει ανάγκη, αποζητά και παίρνει το ρίσκο να έχει νέους δημιουργούς. Ίσως η ίδια πρακτική να μην ισχύει σε όλα τα θέατρα στη Μόσχα, τα οποία ανήκουν σε μια μεγάλη και σκληρή αγορά. Γεγονός όμως είναι, πως ως χώρα προσφέρει συνολικά ευκαιρίες προς τον πολιτισμό. Δίδονται πολλά χρήματα και κάθε θέατρο έχει έναν στόχο διόλου ευκαταφρόνητο, με μεγάλο αριθμό παραστάσεων, οι οποίες μπαίνουν στο ρεπερτόριο και ζουν επί χρόνια. Το ίδιο ισχύει και στη μουσική, στην όπερα, στον χορό. Επομένως μέσα σε αυτό τον καλλιτεχνικό οργασμό μπαίνουν και οι νέοι οι οποίοι έχουν περισσότερες ευκαιρίες απ' ό,τι στην Ελλάδα. Βέβαια όλοι οι νέοι και ανεξαρτήτως επαγγέλματος έχουν περισσότερες ευκαιρίες μακριά από την Ελλάδα. Ως χώρα ζούμε μια τέτοια μελανή στιγμή, επομένως για να κάνεις θέατρο αυτή την περίοδο, πρέπει να έχεις πίστη, υπομονή και θάρρος. Τις περισσότερες φορές είσαι αναγκασμένος να παλεύεις για τα αυτονόητα, το οποίο στη Ρωσία δεν το συναντάς. Εδώ σε περιβάλλει ένα σύνολο πραγμάτων, ανθρώπων, χρημάτων, που σου επιτρέπoυν να κάνεις αυτό που θέλεις.

 

Τι αγαπάς από τη Ρωσία;

 

Τη γλώσσα και την πολύ βαθιά και ειλικρινή φιλοξενία που έχω δεχτεί εδώ από όλους του ανθρώπους και από την κάθε είδους σχέση που είχα και έχω. Από τους δασκάλους μου, τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου και το θέατρο που δουλεύω τώρα. Από παντού. Όταν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως είσαι διατεθειμένος να ανοιχτείς, ότι δεν έρχεσαι εδώ και είτε τους περιφρονείς, είτε πως δεν σε ενδιαφέρει ποιοι είναι αυτοί και διακρίνουν πως απέναντι τους είσαι ανοιχτός, τότε ανοίγουν τις καρδιές τους, τα μυαλά τους, τα σπίτια τους. Και σε αυτό είναι απέραντοι.

 

Οι αγαπημένοι σου Ρώσοι δημιουργοί;

 

Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι. Τσβετάεβα: Ασύλληπτη ποιήτρια. Σοστακόβιτς; Δεν βρίσκω λόγια για να περιγράψω το μέγεθος αυτού του συνθέτη. Πρόσφατα ανακάλυψα και ερωτεύτηκα τον Ιβάν Μπούνιν, τον πρώτο Ρώσο που κέρδισε Νόμπελ λογοτεχνίας.

 

Επειδή μιλάμε για παραμύθι. Αν και δεν σχετίζεται άμεσα με παραμύθι, η επανάσταση του 1917 θεωρείς πως έγινε τυχαία στη Ρωσία;

 

Σχετικό είναι. Και τα δυο περιέχουν το ιδανικό. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία στη Ρωσία ή όχι κάπου άλλου. Αυτό που ξέρω είναι πως στη Ρωσία δεν έγινε συμπτωματικά με τον τρόπο που έγινε. Σε μια επανάσταση στη Ρωσία δεν είναι τυχαίο πως υπάρχει πολύ αίμα, καθώς αυτό είναι το αποτέλεσμα της έκρηξης κάποιων ζυμώσεων που συμβαίνουν επί πολλά χρόνια. Είναι σαν μια βαλβίδα που πιέζεται επί χρόνια και όταν σκάσει, το αίμα μετά είναι πολύ δύσκολο να το σταματήσεις.

 

Πέρυσι είχες ανεβάσει μια παράσταση στην Αθήνα, ενώ για την επόμενη χρονιά έχεις κάποια σχέδια. Σωστά;

 

Ναι, «Το Γλέντι στον καιρό της πανούκλας». Είναι μια από τις τέσσερις μικρές τραγωδίες του Πούσκιν. Η παράσταση ανέβηκε στο Βυρσοδεψείο, ήταν και η διπλωματική μου και ήταν η πρώτη μου δουλειά στην Ελλάδα, αλλά και της ομάδας «Πυρ» που φτιάξαμε με τον Αργύρη Ξάφη και τη Δέσποινα Κούρτη. Ήταν μια επιθυμία χρόνων που ευτυχώς πραγματοποιήθηκε. Για το επόμενο καλοκαίρι πράγματι υπάρχουν κάποια σχέδια, αλλά μέχρι να γίνουν πράξη ας περιμένουμε.

 

Έχεις δει στον ύπνο σου σκηνές από «Το Δρακούδι»;

 

Από την ημέρα που ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο «Δρακούδι» βλέπω όνειρα σχετικά με αυτό. Υπάρχουν μάλιστα σημεία από τα όνειρά μου που τα δοκιμάζω στις πρόβες. Ή μπορεί να γίνει στην πρόβα κάτι και μετά να τα δω στο όνειρό μου. Εξαρτάται και από τι σχέση έχεις με τα όνειρα. Η δική μου είναι πολύ έντονη. Τα θυμάμαι, με απασχολούν, προσπαθώ να τα καταλάβω ή το αντίθετο. Μερικές φορές τα καταγράφω.

 

Πώς θα περνούσε το δικό σου «Δρακούδι» τα Χριστούγεννά του;

 

Το δικό μου «Δρακούδι» είναι πολύ ερωτευμένο και έχοντας περάσει και τις τρεις δοκιμασίες, με την εξάχρονη φίλη του λένε τα κάλαντα.

 

INFO
"Το Δρακούδι": Σουζάν Λεμπό(1997, Καναδάς).
Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη
Σκηνικά-Κοστούμια: Άννα Φιόντοροβα
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σεργκέι Σκαρνιέτσκι

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ραμιλιά Ισκαντέρ, Μαξίμ Κέριν

Πρεμιέρα 25 Δεκέμβρη 2013, ΡΑΜΤ

πηγή: Protagon

σχόλια (0)
Ποια είναι η γνώμη σας;
Επιλέξτε εικονίδιο
highlights
θεματικές
Σχολιάστε τώρα!

Θα ήθελα ένα άρθρο για τη Ρωσική ηγεσία και πως νομιμοποιήθηκε. / Καρφιώτης ΠάνοςΤην ανατίναξη του λιμανιού της Σεβαστούπολης στην Κριμαία ζητούσαν οι Βρετανοί καθοδηγητές της Integrity Initiative! / Hello / LeonidasΠώς κατασκευάζεται το «αυθόρμητο» αντιρωσικό κλίμα με χρήμα του Foreign Office / Πρέπει να ντρέπεστε με τόσα ψέματα που γράφετε αλλα από τον Λιατσο τι άλλο να περιμένει κανείς... / Μζια Γκουρεσιδζε«Χοντροκομμένη προβοκάτσια με έξωθεν υποκίνηση», χαρακτηρίζει η Μόσχα την υπόθεση της απέλασης των Ρώσων διπλωματών / Θανάσης ΑυγερινόςΑπουστα!!!!οι ρίζες μας!! Είμαστε εμείς και δεν ξεχνάμε!!! / Tula fotiadou 18022020Ρωσικό ΥΠΕΞ: Η Ελλάδα όμηρος βρώμικων παιχνιδιών και έξωθεν πιέσεων / Θανάσης ΑυγερινόςΤι καλά παιδιά αυτοί οι Εγγλέζοι πολιτικοί ! Μπουμπούκια ! Εκεί γεννήθηκε και η κοινοβουλευτική ολιγαρχία ! Στην Ελλάδα αυτό το σύστημα το λένε Δημοκρατία... / Γεώργιος Δημόκριτος ΒαμβακούσηςΥΠΕΞ Ρωσίας: "Πίσω από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης η Ουάσιγκτον" / Θανάσης Αυγερινόςδοκιμασμενη συνταγη και νοστιμη, μονο που χρειαζεσαι μεγαλα ξυλακια για να κανετε τα μεγαλα σουβλακια, εγω συνηθως παιρνω απο εδω, νομιζω υπαρχουν και στο φυλλαδιο... / BillyΠαυλόπουλος: Η συνεργασία Ελλάδας - Ρωσίας συνεχίζεται και ο πολιτισμός μας ενώνει ακόμα περισσότερο / polu kako / tasosΈνα ιστορικό κτίριο της Σεβαστούπολης, η καθολική εκκλησία του Αγίου Κλήμη, κατοπινός κινηματογράφος «Φιλία», επιστρέφεται στο ποίμνιό της / ОТЛИЧНО / МАКРИΠούτιν: Φυσικά και δεν κατέρριψε η Ρωσία το Boeing της Μαλαισίας / θα γαμησουμε την τουρκια / κλημηςΜια γέφυρα ένωσε Ρωσία και Κριμαία (ΒΙΝΤΕΟ) / ο εσθονος ηταν πρακτορας της εε και καλως φυλακιστηκε / β.χ.τουρκαντωνηςΠούτιν: Η Ρωσία είναι έτοιμη για διάλογο με τις ΗΠΑ /