“Το Μινσκ επέστρεψε στην αγκαλιά της Μόσχας” Γιώργος Σινανίδης

Η “έγχρωμη” επανάσταση, που φοβόταν το καθεστώς του 56χρονου Αλεξάντερ Λουκασένκο ο οποίος κυβερνά τη Λευκορωσία με σιδηρά πυγμή επί 16 χρόνια, τελικά δεν ξέσπασε, και οι αντίπαλοί του, όπως χαριτολόγησε ο ίδιος κατά τη νικητήρια συνέντευξη Τύπου, “θα πρέπει να συνηθίσουν ότι θα με βλέπουν τουλάχιστον για άλλα πέντε χρόνια”.

Και η αντιπολίτευση όμως, παρά τις ηχηρές καταγγελίες για καλπονοθεία και τη στήριξη από ισχυρούς δυτικούς παράγοντες, τελικά δεν κατάφερε να πείσει τον λευκορωσικό λαό ότι αποτελεί υπαρκτή εναλλακτική λύση για τη χώρα. Αποτέλεσμα;
“Το Μινσκ επέστρεψε εξ ολοκλήρου στην αγκαλιά της Μόσχας”, εκτιμούν οι περισσότεροι αναλυτές, διαπιστώνοντας ότι μπορεί ακόμη και το Κρεμλίνο να καθυστέρησε να στείλει συγχαρητήρια στον “τελευταίο δικτάτορα της Ευρώπης” Αλ. Λουκασένκο, ωστόσο οι δηλώσεις της ρωσικής πλευράς δεν σηκώνουν αμφισβήτηση: η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής στη Λευκορωσία είναι νόμιμη, όπως και η επανεκλογή του προέδρου της χώρας, και όσα συμβαίνουν στη χώρα, δηλαδή συλλήψεις αντιφρονούντων και βίαιη αντιμετώπιση των διαδηλωτών, είναι αποκλειστικώς εσωτερική της υπόθεση.
Ο ίδιος ο Λουκασένκο κατέβαλε τα τελευταία 24ωρα σοβαρές προσπάθειες για να ενισχύσει την εκδοχή της ραγδαίας βελτίωσης των σχέσεων με τη Ρωσία, μάλιστα έκανε και σχετικές δηλώσεις το βράδυ των εκλογών, αποδεικνύοντας ότι παρά τον εύλογο εκνευρισμό που προκαλεί σε όλους τους εταίρους του σε Δύση και Ανατολή, παραμένει τεχνίτης των ισορροπιών και καλός αποτιμητής των προσωπικών του δυνατοτήτων, αφού καταφέρνει να ταλαντεύεται διαρκώς, χωρίς να πέφτει, μεταξύ Μόσχας και Βρυξελλών, αν όχι και Ουάσιγκτον. Υλοποιώντας τις πρόσφατες προσωπικές συμφωνίες των προέδρων Μεντβέντεφ και Λουκασένκο, η λευκορωσική Άνω Βουλή ψήφισε και επικύρωσε όλη την απαραίτητη νομοθεσία για την πλήρη ενεργοποίηση του λεγόμενου “Ενιαίου Οικονομικού Χώρου” (ΕΟΧ), ένα από τα ισχυρά χαρτιά της Μόσχας για την υλοποίηση των σχεδίων της για οικονομική ενοποίηση του μετασοβιετικού κόσμου.
Στις πολιτικές και τα προγράμματα του ΕΟΧ συμμετέχουν Ρωσία, Λευκορωσία και Καζακστάν και προσκαλείται όλο και πιο δραστήρια η φιλορωσική πλέον κυβέρνηση της Ουκρανίας, δηλαδή ο “σκληρός πυρήνας” της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τον οποίο είχε αποτύχει να κρατήσει συνδεδεμένο ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, διέλυσε ολοκληρωτικά ο Μπορίς Γέλτσιν και προσπαθεί να ανασυνθέσει η νέα ρωσική ηγεσία υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν με το “ζευγάρι” του Ντμίτρι Μεντβέντεφ.
Στην επιτάχυνση της οικονομικής ολοκλήρωσης, και ειδικά στη ρύθμιση των δασμών που θα ισχύουν για το εξωτερικό εμπόριο του μετασοβιετικού ΕΟΧ, ήταν αντίθετη η Λευκορωσία, η οποία προτιμούσε να κερδοσκοπεί μεταπωλώντας στο εξωτερικό ρωσικό πετρέλαιο που αγόραζε σε ειδικές εκπτωτικές τιμές, όμως προεκλογικά υπέκυψε ως διά μαγείας στις πιέσεις της Μόσχας να “νοικοκυρευτούν” οι διμερείς σχέσεις. Το Κρεμλίνο κατέστησε σαφές στον Αλ. Λουκασένκο ότι οι ευκαιρίες ομαλοποίησης των σχέσεών τους λιγοστεύουν και άρχισε να λοξοκοιτά προς μερικούς από τους άλλους εννέα συνυποψηφίους του, υποχρεώνοντας τον λευκορώσο πρόεδρο να απαρνηθεί με τη σειρά του τα λοξοδρομήματα προς τις Βρυξέλλες και το ΝΑΤΟ και να δηλώσει ότι “ποτέ δεν υπήρξε εχθρός της Ρωσίας, όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν”. Εντυπωσίασε μάλιστα με τη φιλορωσική “πλειοδοσία” του, συγκρίνοντας το ποσοστό που πήρε στις εκλογές -κάτι λιγότερο από 80%- με εκείνο που υποστήριξε σε δημοψήφισμα τη δημιουργία της Ένωσης Ρωσίας και Λευκορωσίας, αλλά και διακηρύσσοντας ότι “πρόκειται για μια στρατηγική αποστολή μου, θα υπομείνω, αν χρειαστεί, όλες τις δυσχέρειες στο όνομα του να μην ξαναχωριστούμε με τους Ρώσους μας, που είμαστε ένας λαός”.

Συγχωροχάρτι από Μόσχα

Η Μόσχα ανακοίνωσε μέσω του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών ότι “για εμάς η Λευκορωσία, ανεξαρτήτως ποιος είναι επικεφαλής της, θα είναι πάντοτε ένα από τα πλησιέστερα κράτη”, δίνοντας ουσιαστικά συγχωροχάρτι στις βιαιότητες της λευκορωσικής αστυνομίας, που συνέλαβε ακόμη και ρώσους δημοσιογράφους στην προσπάθειά της να εξαφανίσει τις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης στα “σοβιετικού τύπου” ρεκόρ που ανακοίνωσε η κεντρική εφορευτική επιτροπή της χώρας, δηλαδή 90% συμμετοχή, 80% στον εν ενεργεία πρόεδρο και γύρω στο 3% για τους επόμενους διακριτούς υποψηφίους.
Όσοι συνυποψήφιοι του κ. Λουκασένκο πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή ή πολύ περισσότερο να πετύχουν πολιτικές ανατροπές μόνο με τις πλάτες κάποιων δυτικών πρεσβειών και ΜΜΕ και με την προφανώς εντεταλμένη διάθεση των ρωσικών ΜΜΕ να “πριονίσουν, χωρίς να γκρεμίσουν, τον πατερούλη τζούνιορ”, πλανήθηκαν πλάνην οικτράν. Όπως και οι σύμβουλοί τους, που φαίνεται πως ξέχασαν πως ο πληθυσμός της Λευκορωσίας επιδεικνύει εδώ και πολλά χρόνια τα πλέον “σοβιετικά” πολιτικά αντανακλαστικά, δηλαδή απροσμέτρητο σεβασμό στην εξουσία και τις παραφυάδες της και τεράστια καχυποψία στους κήρυκες των αλλαγών και των ανατροπών, άρα και στην απειλή να χαθεί η φημισμένη σταθερότητα του καθεστώτος Λουκασένκο, ο οποίος κατορθώνει να βρίσκει διαρκώς κάποιους που θα τη χρηματοδοτούν, παραβλέποντας παλαιότερες συγκρούσεις και διαφωνίες.

Αδιαμφισβήτητη υπεροχή

Η αυταρχική αντιμετώπιση της αντιπολίτευσης, 17 τουλάχιστον ηγέτες και οπαδοί της οποίας κρατούνται ακόμη και παραπέμπονται σε δίκη για υποκίνηση ταραχών, αλλά και τα ισχνά κοινωνικά στηρίγματά της στην ίδια τη Λευκορωσία, υπογραμμίζουν την αδιαμφισβήτητη στο ορατό μέλλον πολιτική υπεροχή του ηγέτη της. Ο κ. Λουκασένκο είχε προς στιγμήν πιστέψει ότι θα μπορούσε να γίνει ακόμη και πρόεδρος στο ενιαίο κράτος Ένωση Ρωσίας - Λευκορωσίας, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να υπονομεύσει θανάσιμα τις σχέσεις του με το Κρεμλίνο και προσωπικά με τον Β. Πούτιν, που θεώρησε υπερβολικές τις απαιτήσεις του.
Ενδεχομένως η διαβόητη σταθερότητα Λουκασένκο να είναι συνυφασμένη με το όνομα του εμπνευστή της και ουδείς μετά από αυτόν να μην κατορθώσει να την επιβάλει, εκτός ίσως κι αν τα πολιτικά ταλέντα έχουν κληρονομικότητα, όπως θέλει να πιστεύει ο λευκορώσος ηγέτης προωθώντας ως διάδοχό του τον 6χρονο Βενιαμίν του, καρπό της σχέσης του με την προσωπική του γιατρό.

πηγή: Μακεδονία