Η ενθρόνιση του Τσάρου

400 χρόνια πριν στη Ρωσία εκλέχτηκε Τσάρος ο Μιχαήλ Ρομάνοφ. Αυτή ήταν η απόφαση του Ζέμσκι Σομπόρ (Σύνοδος εκπροσώπων διαφόρων περιοχών), το οποίο αποτελούταν από εκπροσώπους όλων των τάξεων της ρωσικής κοινωνίας εκείνης της εποχής. Η απόφαση του Ζέμσκι Σομπόρ ανακοινώθηκε στις 21 Φεβρουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο (6 Μαρτίου με το νέο).

Στις αρχές του 1613 στο Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κρεμλίνο της Μόσχας μαζεύτηκαν πάνω από 600 «ανθρώπους που εκλέγουν» από 58 ρωσικές πόλεις. Η διεξαγωγή του Ζέμσκι Σομπόρ κατέστη δυνατή μόνο όταν η Μόσχα, κατειλημμένη από τους Πολωνούς εισβολείς, απελευθερώθηκε με τη βοήθεια της λαϊκής επιστράτευσης υπό την διοίκηση του Κουζμά Μίνιν και του Ντμίτρι Ποζάρσκι. Η νίκη αυτή έβαλε τέλος στην Εποχή της Αβεβαιότητας – έτσι ονομαζόταν η περίοδος στην ιστορία της Ρωσίας από το 1598 έως το 1613, η οποία σημαδεύτηκε από φυσικές καταστροφές, από την πολωνο-σουηδική εισβολή, την βαρύτατη πολιτική, οικονομική, κρατική και κοινωνική κρίση. Η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της διάσπασης και εξαφάνισης. Σε αυτές τις συνθήκες το ζήτημα για το ποιος θα είναι ο Τσάρος στη Ρωσία, το συζητούσαν όχι μόνο εκπρόσωποι της κοσμικής αριστοκρατίας, του κλήρου, των Κοζάκων και των εμπόρων, αλλά και οι αστικοί βιοτέχνες, και ακόμα και οι απλοί αγρότες. Αφηγείται ο ιστορικός Αντρέι Σάχαροφ:

- Υπήρχαν αρκετοί υποψήφιοι. Εξετάζανε την υποψηφιότητα του πρίγκιπα Φεντόρ Μστισλάβσκι και του πρίγκιπα Ντμίτρι Τρουμπετσκόι. Αναφερόταν το όνομα του πρίγκιπα Ντμίτρι Ποζάρσκι. Ωστόσο, όλοι συμφώνησαν με την υποψηφιότητα του Μιχαήλ Ρομάνοφ, ο οποίος ήταν εκπρόσωπος μιας παλαιάς οικογένειας των Βογιάρων, στενού συγγενή των Ριούρικοβιτς. Ο νέος Τσάρος και η συνοδεία του βάλανε στόχο να ενώσουν τη χώρα.

Πριν την ανακοίνωση της τελικής απόφασης του Ζέμσκι Σομπόρ, στη χώρα γυρίζανε πρεσβευτές, οι οποίοι ρωτούσαν τη γνώμη του λαού για τον προβλεπόμενο υποψήφιο. Ωστόσο, η σύγχρονη έννοια της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού συστήματος δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην κοινωνία του μεσαίωνα, η οποία ζούσε με τους δικούς της νόμους, τονίζει ο ιστορικός και θεολόγος Γκεόργκι Μπεζανίτζε:

- Δεν υπήρχε εκεί η ψήφος της πλειοψηφίας. Απλώς όλοι συμφώνησαν με το γεγονός ότι εκτός από τον Μιχαήλ Ρομάνοφ δεν μπορεί κανένας άλλος να διεκδικεί το θρόνο. Ήταν εκείνος ο Τσάρος, ο οποίος υποσχόταν στο Θεό να τηρεί τις παραδόσεις, οι οποίες ένωναν ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων και όλων των θρησκειών. Διότι ανάμεσα στους πολλούς λαούς της Ρωσίας υπήρχαν όχι μόνο οι Ορθόδοξοι, αλλά και οι Μουσουλμάνοι, και οι Βουδιστές, και οι ειδωλολάτρες... Όλοι τους υπηρετούσαν πιστά τους Ορθόδοξους Τσάρους του γένους των Ρομάνοφ, μέχρι και τον τελευταίο Τσάρο της δυναστείας αυτής – τον Νικολάι Β΄, ο οποίος εκτελέστηκε μαζί με την οικογένειά του από τους Μπολσεβίκους μετά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917.

Λένε ότι οι Τσάροι δεν έχουν προσωπική βιογραφία. Γι’ αυτούς η βιογραφία είναι η ιστορία της χώρας. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του πρώτου από τους Ρομάνοφ – του Μιχαήλ, άρχισε η εκμετάλλευση νέων εκτάσεων κοντά στα νότια σύνορα της Ρωσίας, εμφανίστηκε μια ολόκληρη αλυσίδα εργοστασίων, ενώ με τα μεγαλύτερα κράτη της Ευρώπης, όπως και με την Τουρκία και Περσία είχαν συναφθεί διπλωματικές σχέσεις.

πηγή: Η Φωνή της Ρωσίας