Η ανατομία ενός φιάσκου Τάσος Tέλλογλου ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΔΩΡΑ

Χθες, γράφοντας στο Protagon, υπολόγιζα και εγώ -όπως άλλωστε και η κυβέρνηση, αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες της αγοράς- ότι η Gazprom θα έκανε δεσμευτική προσφορά για τη ΔΕΠΑ. Δεν έκανε όμως και την ακολούθησε και η ρωσική εταιρεία Sintez για τον ΔΕΣΦΑ, που διαχειρίζεται το σύστημα μεταφοράς. Πώς ναυάγησε μία ιδιωτικοποίηση στην οποία ενεπλάκη η κυβέρνηση στο ανώτατο επίπεδο, άλλαξαν δύο φορές οι όροι της και εξασφαλίστηκε η ουδετερότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Μην ξεχνάμε ότι η ρώσικη εταιρεία είναι μονοπώλιο και μάλιστα ο ίδιος ο αντιπρόεδρός της δήλωνε ότι πουλάει το φυσικό αέριο στην Ελλάδα 32-36% ακριβότερα.

Καταρχήν, η αλήθεια βρίσκεται στην ίδια την ανακοίνωση του εκπροσώπου του ρωσικού κολοσσού, Σεργκέι Κιπριάνοφ, που επισημαίνει πως δεν είχαν δοθεί επαρκείς διασφαλίσεις ότι τα χρέη της ΔΕΠΑ δεν θα αυξάνονταν μέχρι να ολοκληρωθεί η πώληση. Μπορεί ο πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ, κ. Στέλιος Σταυρίδης, σωστά να παρατήρησε ότι όταν αγοράζεις μια εταιρεία αγοράζεις και τα χρέη της, αλλά σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν συσσωρεύονται χρέη μηνών χωρίς νομικές και οικονομικές συνέπειες (κατασχέσεις κ.λπ.). Η ελληνική πλευρά επιμένει ότι το επιχείρημα αυτό των Ρώσων είναι προσχηματικό και ότι άλλοι λόγοι τους ώθησαν να πάρουν την τελική απόφαση. Είναι, όμως, έτσι; Ασφαλώς οι Ρώσοι αγόραζαν τις δύο εταιρείες για το «οικόπεδο» - όταν «στρώνεις» αγωγούς, χρειάζεσαι και «οικόπεδα». Όμως, όλες οι επιχειρηματικές αποφάσεις είναι μία συνάρτηση της τιμής που πληρώνεις και των μελλοντικών κερδών. Με το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης, να μειωθεί η τιμή κατά 30%, η ρωσική πλευρά θα έχανε 250-300 εκατομμύρια, θα είχε στο «κεφάλι» της κάποια χρέη -που, πάντως, τα εγγυήθηκε η ελληνική κυβέρνηση- και τη «δαμόκλειο σπάθη» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που θα έκρινε το σύννομο της μεταβίβασης. Έναν ρόλο στην αρνητική στάση των Ρώσων έπαιξε το γεγονός ότι οι σημαντικότεροι παίκτες της ελληνικής ενεργειακής αγοράς ήταν αντίθετοι με μία περαιτέρω εμπλοκή της ρωσικής εταιρείας είτε επειδή φοβόντουσαν τη δεσπόζουσα θέση της είτε επειδή θα έθετε σε κίνδυνο τη δική τους.

Σε κάθε περίπτωση, η κατάληξη είναι μία ήττα για τον πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά, που συνάντησε τρεις φορές τον αντιπρόεδρο της Gazprom, Αλεξέι Μίλερ. Αλλά μεγαλύτερη ήττα είναι για τους ηγέτες της αντιπολίτευσης (Τσίπρα, Καμμένο κ.α.) που θέλουν να μας πείσουν ότι οι ξένοι «συνωθούνται για τα ασημικά μας».

Ε, δεν συνωθούνται. Χθες, το καταλάβαμε για τα καλά.

πηγή: Protagon