Αποκαλύφθηκε το επιτάφιο μνημείο του επιχειρηματία και ευεργέτη Ελλάδας και Ρωσίας Δ. Βερναδάκη Θανάσης Αυγερινός

Ένα χρέος, που άργησε να υλοποιηθεί 50 χρόνια, έφεραν σε πέρας οι ομογενειακές οργανώσεις της Ρωσίας, αποκαλύπτοντας την επιτάφια προτομή του ευεργέτη και ευπατρίδη του 19ου αιώνα Δημητρίου Βερναρδάκη (Μπεναρντάκη) στον τάφο του στην ιστορική νεκρόπολη της Λαύρας του Αλεξάντρ Νιέφσκι, στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης.

    «Χρειαζόμαστε σήμερα έναν Βερναρδάκη για να παραδειγματίζεται η νεολαία μας, αλλά και οι σύγχρονοι επιχειρηματίες, που παραμελούν την ανάγκη να προσφέρεις για το κοινό καλό» τόνισε στο χαιρετισμό του ο βουλευτής της Κρατικής Δούμας και επικεφαλής της 5ης Περιφέρειας του ΣΑΕ Ιβάν Σαββίδης, το ίδρυμα του οποίου χρηματοδότησε την πρωτοβουλία για την ανακάλυψη και ταφή των οστών του.

    Η αρχική ιδέα και η οργάνωση των πολύχρονων προσπαθειών ανήκει στον Ιορδάνη Κεσσίδη, πρόεδρο της «Ελληνορωσικής Λέσχης Δ.Βερναρδάκη», ο οποίος και έθεσε ως σκοπό της ζωής του τη διάσωση της μνήμης «ενός από τους πλουσιότερους Ρώσους ελληνικής καταγωγής, ο οποίος δεν κουράστηκε να διαθέτει την περιουσία του για τη χρηματοδότηση σημαντικών κρατικών προγραμμάτων, αλλά και την οικοδόμηση ναών και πολυάριθμων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων».

    Στην τελετή της αποκάλυψης του μνημείου παρευρέθηκαν εκπρόσωποι ελληνικών συλλόγων από πολλές πόλεις της Ρωσίας, ιστορικών και πνευματικών συλλόγων, καθώς και της τοπικής κυβέρνησης της Αγίας Πετρούπολης, η πρώην επικεφαλής της οποίας και άλλοτε πρέσβειρα στην Αθήνα Βαλεντίνα Ματβιένκο - η οποία μόλις σήμερα εξελέγη πρόεδρος της ρωσικής Άνω Βουλής - είχε προσωπικά εγκρίνει τη θέση του τάφου και του μνημείου σε ένα από τα πλέον προβεβλημένα σημεία της παλαιάς πρωτεύουσας της Ρωσίας. Δίπλα στον τάφο του Δ. Βερναρδάκη έχουν την αιώνια κατοικία τους ο επιφανής ζωγράφος Αρχίπ Κουίντζι και ο ευεργέτης και εκ των πρώτων χορηγών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Δομπόλης, δύο από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ομογένειας στη Ρωσία.

    Ο Ντμίτρι Γεγκόροβιτς (ακριβέστερα Γκεόργκιεβιτς) Μπεναρντάκη γεννήθηκε το 1799 στην πόλη Ταγκανρόγκ της περιοχής του Ροστόφ στην οικογένεια του αξιωματικού του τσαρικού στρατού Γκεόργκι Μπεναρντάκη. Ήταν ο μεγαλύτερος από τρία παιδιά, ακολούθησε αρχικώς καριέρα στο ρωσικό στρατό, από όπου παραιτήθηκε μετά το θάνατο του πατέρα του το 1823. Αξιοποιώντας την αρχική πατρική περιουσία έγινε γρήγορα ο άρχοντας της παραγωγής και εμπορίας οίνου στην Αγία Πετρούπολη κι έκανε οκτώ παιδιά με την Άννα Κηπουρή, επίσης καταγόμενη από το Ταγκανρόγκ.

    Επενδύοντας τα κέρδη του από την οινοποιία ο Βερναρδάκης ίδρυσε το περίφημο ναυπηγείο Σόρμοφσκι στο Νίζνι Νόβγκοροντ, καθώς και τις πρώτες ατμοπλοϊκές μεταφορές στο Βόλγα και τους ποταμούς της Σιβηρίας, ασχολήθηκε με εξόρυξη χρυσού και πολύτιμων μετάλλων, απέκτησε 16 εργοστάσια και η περιουσία του εκτιμήθηκε σε 18 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές.

    Λόγω της επιφανούς κοινωνικής θέσης του ο Βερναρδάκης ανέλαβε την χρηματοδότηση και υλοποίηση σημαντικών για τη Ρωσία αμυντικών έργων, όπως το οχυρό της Κρονστάνδης, βάση του ρωσικού στόλου, ήταν προσωπικός φίλος της τσαρικής οικογένειας των Ρομανώφ, καθώς και της ρωσικής πνευματικής ελίτ, μεταξύ των οποίων ο Νικολάι Γκόγκολ, ο οποίος και έπλασε κατά το πρότυπο του φίλου και χορηγού του τον ήρωά του Κωστανζόγλου στις «Νεκρές Ψυχές».

    Ο Βερναρδάκης χρηματοδότησε και επιμελήθηκε την κατασκευή και συντήρηση νοσοκομείων, εκκλησιών, σχολείων και ορφανοτροφείων σε ολόκληρη τη Ρωσία, τιμήθηκε με πολυάριθμα παράσημα και αριστοκρατικό τίτλο και έχτισε το ναό του Αγίου Δημητρίου για τις ανάγκες της ελληνικής Πρεσβείας και της ομογενειακής κοινότητας στην Αγία Πετρούπολη, όπου και κηδεύθηκε με απόφαση του Αλέξανδρου του Β΄ μετά το θάνατό του στο Βισμπάντεν το 1870. Σε ένδειξη εξαιρετικής τιμής και για μοναδική φορά στην ιστορία της ρωσικής αυλής ο τσάρος υποδέχθηκε αυτοπροσώπως τη σορό ενός μη μέλους της τσαρικής οικογένειας στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.

    Η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου έπαψε να λειτουργεί το 1938 και χτυπήθηκε από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα ερείπιά της διασώθηκαν έως το 1961, οπότε και αποφασίστηκε να χτιστεί στη θέση τους κινηματογράφος. Κατά τις εργασίες στα θεμέλια το 1962 ανακαλύφθηκε σαρκοφάγος με την επιμελώς ταριχευμένη σορό του Βερναρδάκη, η οποία και λεηλατήθηκε κατά τις μαρτυρίες, ενώ έμεινε εκτεθειμένη σχεδόν ένα μήνα πριν μεταφερθεί στην ιατροδικαστική υπηρεσία του τότε Λένινγκραντ. Για πολλά χρόνια η τύχη της σορού ήταν άγνωστη και μόλις το 2006 έπειτα από προσπάθειες και προσφυγές της «Ελληνορωσικής Λέσχης Δ.Βερναρδάκη» έγινε γνωστό ότι στα μουσειακά αρχεία της ιατροδικαστικής υπηρεσίας βρέθηκαν τμήματα ανθρώπινης σορού, που πιθανότατα ανήκουν στον Βερναρδάκη, η καρδιά του οποίου επίσης φυλασσόταν στο μουσείο της έδρας ιατροδικαστικής ιατρικής της Ακαδημίας Μέτσνικοφ. Η γενετική πιστοποίηση επιβεβαίωσε τις αρχικές εκτιμήσεις και από τις 2 Σεπτεμβρίου η σορός του Δ. Βερναρδάκη αναπαύεται στη νεκρόπολη της Λαύρας του Αλεξάντρ Νιέφσκι.



  πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ