σχετικά άρθρα
|
03.04.2001 00:00
Γεύση ... ΑΠΟ ΜΟΣΧΑ Θανάσης Αυγερινός*Κυβερνά επί μέρες ο ήλιος στη Μόσχα και βιάζεται να λιώσει και τα τελευταία χιόνια, χαλασμός και κακοκαιρία στην Ελλάδα. Εχουν έρθει τα πάνω κάτω, για όσους δεν το κατάλαβαν ακόμη. Ή η Δευτέρα Παρουσία πλησιάζει κι ο Αντίχριστος είναι εδώ ή απλά θα γίνουμε όλοι κάρβουνα στην ψησταριά της γης σε μερικά χρονάκια. Και μέχρι τότε μπορούμε να σας φιλοξενούμε εδώ πάνω να λιάζετε τα ποδαράκια σας στις όχθες Μόσκοβα και Βόλγα ή τη Βόρειο θάλασσα, για τους εραστές της περιπέτειας. *Εκεί που λες να τη, ήρθε επιτέλους η άνοιξη, κάνεις μια βόλτα λίγο προς τα έξω από την πόλη και βλέπεις ατάραχους τους γνώριμους ψαράδες με τα σκαμνάκια τους να κάθονται πάνω στο παγωμένο πλάτεμα του ποταμού, ν' ανοίγουν τρύπες με τα τρυπάνια τους και ν' αποθέτουν πλάι την ψαριά τους, να περπατούν και να τρέχουν με τα παιδιά τους, φορώντας παγοπέδιλα κι εσύ ν' αναρωτιέσαι: να κατεβώ και να πατήσω ή θα φύγουμε όλοι άπατοι, μέρες που 'ναι, και θα 'χω τύψεις τσαλαβουτώντας μες στα παγωμένα τα νερά; *Βλέπω χαρούμενα παιδιά να ξαπλώνονται άφοβα στον πάγο, που όλο και λεπταίνει κι αναλογίζομαι τον τρομερό σάλο, που προκαλεί στη ρωσική κοινή γνώμη η επανάληψη της τραγωδίας μ' εκείνη την Αμερικανίδα στην Καλιφόρνια, η οποία καταδικάστηκε σε 26 χρόνια φυλάκιση για τη δολοφονία του δίχρονου υιοθετημένου γιου της από τη Ρωσία. *Δικαστήριο του Νιου Τζέρσεϊ απήγγειλε τώρα την κατηγορία της δολοφονίας του Βίκτορ Τουλίμοφ, ενός επίσης υιοθετημένου 7χρονου αγοριού από τη Ρωσία, εναντίον ενός ευυπόληπτου ζεύγους, του Ρόμπερ και της Μπρέντε Μέτεϊ. Ο δυστυχής Βίκτορ πέθανε στις 31 Οκτωβρίου 2000 από καρδιακή αρρυθμία, που προκλήθηκε από ψύχος. Οι θετοί «γονείς» του τον είχαν υιοθετήσει τον Δεκέμβριο του 1999 κι από τότε τον χτυπούσαν συστηματικά και τον βασάνιζαν, σύμφωνα με το ανακριτικό υλικό και τη νύχτα του θανάτου του τον είχαν κλείσει σ' ένα δωμάτιο χωρίς θέρμανση. Η «οικογένεια» Μέτεϊ είχε άλλα έξι υιοθετημένα παιδιά, ανάμεσά τους και τα δίδυμα αδέρφια του Βίκτορα, για την υιοθέτηση των οποίων είχε ταξιδέψει στη Ρωσία. Ολα τα παιδιά, τώρα, βρέθηκαν πάλι ορφανά σε ειδικά ιδρύματα. *Το φρικτό αυτό γεγονός έχει γεννήσει έντονες αντιπαραθέσεις για το εάν πρέπει και πώς να συνεχιστεί η πολιτική των υιοθεσιών ορφανών κι εγκαταλειμμένων Ρωσόπουλων από ξένες οικογένειες. Ο Μπαρίς Αλτσούλερ, αγωνιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα που έχει ασχοληθεί με το ζήτημα, θεωρεί ότι πρέπει να εφαρμοστεί μηχανισμός ελέγχου από τις κατά τόπους διπλωματικές αρχές και να μην παρασυρθεί η κυβέρνηση από τους υπερπατριώτες, καθώς εκατοντάδες παιδιά από τη Ρωσία μεγαλώνουν με επιτυχία σε αμερικανικές οικογένειες. *Πολλά μάλιστα απ' αυτά έχουν διάφορες αναπηρίες και η τύχη τους στη Ρωσία θα ήταν πολύ χειρότερη. «Υιοθετημένα παιδιά δολοφονούνται δυστυχώς κι εδώ», λέει ο Αλτσούλερ κι εγώ ανακατεύομαι. Χάνω το κέφι μου, που γράφω τέτοια πράγματα και μετά πάλι σκέφτομαι ότι δεν είναι δα και τίποτα να χάνεις το κέφι σου, όταν συμβαίνουν αυτά γύρω σου. Γιατί κι εμείς συνένοχοι είμαστε, μας αρέσει, δεν μας αρέσει.
*Θυμάμαι ακόμη εκείνα τ' άστεγα αλητάκια, που πήγα να ταΐσω μια φορά στα «Μακ Ντόναλτς» της Αρμπάτ και δεν μ' άφησε ο βλοσυρός μπράβος της ασφάλειας, γιατί ήταν βρώμικα και κουρελιασμένα και γιατί συνήθιζαν λέει να κλέβουν το μισοφαγωμένο σάντουιτς από τους άλλους πελάτες, γιατί ήταν αλητάκια, δηλαδή. Η οργή μου δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, ούτε σπουδαία επίδραση στον περίγυρο των καλοντυμένων Ρώσων, που μπορεί και να βάλουν τα καλά τους για να πάνε βόλτα στο φαστφουντάδικο. Από τότε δεν ξανάριξα φράγκο στο κουτί της ελεημοσύνης για τα παιδιά δίπλα στα ταμεία, γιατί τι να την κάνεις τη στημένη ελεημοσύνη, αλλά και πάλι προβληματίζομαι μήπως δεν κάνω καλά, μήπως έστω και το ελεγχόμενης ειλικρίνειας κάτι, είναι καλύτερο από το τίποτα. short link:
|
Ποια είναι η γνώμη σας;