Ο διωγμός του «μικρού τσάρου» Θανάσης Αυγερινός

Όλο το παρασκήνιο ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΜΟΣΧΑΣ

Για την ομαλή μετάβαση στη μετά-Λουσκόφ εποχή, το Κρεμλίνο σχεδιάζει να αναθέσει τη διακυβέρνηση της Μόσχας σε έμπιστο πρόσωπο, στο πλευρό των Μεντβιέντεφ – Πούτιν.

Η αποπομπή του 74χρονου δημάρχου της Μόσχας Γιούρι Λουσκόφ, τελευταίου «δεινόσαυρου» της «καταραμένης» για τη Ρωσία δεκαετίας του 1990, ήταν ένα από τα πιο μακρόσυρτα πολιτικά θρίλερ των τελευταίων ετών και δεν αποκλείεται να κρύβει μερικές ακόμη εστίες συγκρούσεων στο εσωτερικό της ρωσικής ελίτ.

Το Κρεμλίνο είχε επανειλημμένως φτάσει στα όριά του στο παρελθόν με τα κατορθώματα του «μικρού τσάρου» στο κράτος εν κράτει της Μόσχας, όμως ο ισορροπιστής Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είχε θελήσει ή τολμήσει να απομακρύνει έναν από τους κεντρικούς πυλώνες της εξουσίας του κυβερνώντος κόμματος «Ενιαία Ρωσία» στη ρωσική πρωτεύουσα. Οι καλά γνωρίζοντες θυμούνται ότι, όταν ανέλαβε την εξουσία το 2000, αλλά και για αρκετά ακόμη χρόνια, ο Βλαντίμιρ Πούτιν –προτού γίνει αδιαμφισβήτητος χτίζοντας την περιβόητη πυραμίδα της εξουσίας του– είχε μάλλον απέναντί του τους καλοταϊσμένους και διεφθαρμένους γραφειοκράτες της Μόσχας και τους δύσπιστους ψηφοφόρους της ρωσικής πρωτεύουσας, με σταθερούς υποστηρικτές του μόνο τις αισθητά λιγότερο διαβρωμένες μυστικές υπηρεσίες, τη νεολαία και την αχανή επαρχία της Ρωσίας, που επιζητούσαν και ήθελαν μια «πατριωτική» στροφή στο γελτσινικό χάος.

Ένα αναπροσαρμοσμένο στις σύγχρονες συνθήκες απομεινάρι αυτού του χάους ήταν έως πρόσφατα και ο Γιούρι Λουσκόφ, που έμαθε να πλειοδοτεί σε «πατριωτισμό», την ώρα που η σύζυγός του Γιλένα Μπατούρινα μετατρεπόταν στην πλουσιότερη γυναίκα της Ρωσίας και τρίτη στην παγκόσμια λίστα με τη βοήθεια των κατασκευαστικών έργων του δήμου, τα οποία κέρδιζε σε υποτιθέμενους διαγωνισμούς το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο.

Δείχνοντας ότι η οικογένεια του πρώτου δημάρχου της χώρας και κυβερνήτη 15 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων της πόλης της Μόσχας έχει χάσει κάθε επαφή με το μέτρο και την πραγματικότητα, η εταιρεία της συζύγου, «Ιντέκο», ανακοίνωσε ότι θα φιλοξενήσει στα κεντρικά της γραφεία τα προσωπικά είδη του Γιούρι Λουσκόφ, που απομακρύνονται από το δημαρχιακό μέγαρο, και πιθανότατα και το νέο γραφείο πόλεως του παραπονεμένου ηγέτη, ο οποίος διαθέτει επίσης γραφεία «εξοχής» και πολυάριθμα γραφεία, σαλέ και παλάτια σε πολλές χώρες του εξωτερικού, πάντοτε στο όνομα της συζύγου του και σύμφωνα με πολυάριθμα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου.

Οι διαφωνίες (;) και η εκδίωξη

Μετά την πληθώρα των αφελών εκτιμήσεων ότι η εκδίωξη Λουσκόφ έγινε από το «σκληρό και φιλελεύθερο» Μεντβιέντεφ, παρά τη διαφωνία του «μαλακού», για την περίπτωση, και «συντηρητικού» Πούτιν, ως ένδειξη του οριστικού απογαλακτισμού του, οι ψυχραιμότερες αναλύσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι φυσικά και μια τέτοια επιλογή του Ρώσου προέδρου δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τη συγκατάθεση, αν όχι την παρότρυνση, του πρωθυπουργού και «ισχυρού ανδρός» στη δίδυμη ρωσική εξουσία.

Το «σύστημα Πούτιν» δεν χρειάζεται πλέον τον «ιστορικό συμβιβασμό» με το βαθιά διεφθαρμένο δημαρχείο-τοποτηρητή, που απέδειξε τον πλήρη εκφυλισμό του κατά τις θερινές πυρκαγιές με την ηχηρή απουσία του Γιούρι Λουσκόφ από την πνιγμένη στους καπνούς πόλη· αντιθέτως, χρειάζεται όσο τίποτε να θυσιάσει αξιωματούχους, που θα ξεπλύνουν τις ευθύνες και την ντροπή του καλοκαιριού, ανοίγοντας το δρόμο και στην άνετη προετοιμασία των βουλευτικών εκλογών του 2011 και των κρίσιμων προεδρικών του 2012.

Οι εκλογές στη Ρωσία παραμένουν εν πολλοίς μια διοικητική υπόθεση, καθώς ο λεγόμενος «κρατικός βραχίονας» σε όλες τις εκφάνσεις του παίζει καθοριστικό ρόλο στην έκβασή τους, είτε με την ασύστολη χρήση των κρατικών ΜΜΕ είτε με τη δημιουργία όλων των υπηρεσιακών προϋποθέσεων (ενθαρρύνσεις, πιέσεις, μικροεκβιασμοί κ.λπ.), που θα φέρουν ανεμπόδιστα το επιθυμητό στο Κρεμλίνο αποτέλεσμα, χωρίς να λείπει από το οπλοστάσιο και η «διόρθωση» των αποτελεσμάτων διά της νοθείας.

Η πίκρα δεν κρύβεται

Απ’ αυτή την άποψη ο πικραμένος δήμαρχος έχει δίκιο όταν δηλώνει στις πρώτες του συνεντεύξεις μετά την αποπομπή ότι η υπόθεση των εκλογών ήταν ο καθοριστικός λόγος της εκδίωξής του, αλλά μοιάζουν κωμικοί οι ισχυρισμοί ότι θα ηγηθεί ο ίδιος κινήματος για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα ή ότι ήταν πάντοτε ενοχλητικός στο Κρεμλίνο διότι διατύπωνε ευθαρσώς την άποψή του.

Για την ομαλή μετάβαση στη μετά-Λουσκόφ εποχή και την προετοιμασία της αναγκαίας διοικητικής υποστήριξης των εκλογών το Κρεμλίνο σχεδιάζει να αναθέσει τη διακυβέρνηση της Μόσχας σε έμπιστο πρόσωπο, δοκιμασμένο για τις διαχειριστικές του ικανότητες στο πλευρό των Μεντβιέντεφ – Πούτιν, γι’ αυτό και στην υπόθεση της επιλογής του διαδόχου, που θα προτείνει στον πρόεδρο η «Ενιαία Ρωσία», έχει ενεργά εμπλακεί ο πρωθυπουργός Πούτιν με την ασαφή ιδιότητα του πολιτικού ηγέτη του πλειοψηφούντος και κυβερνώντος κόμματος. Ήταν ακριβώς ο Πούτιν που αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Μπεσλάν είχε αποφασίσει το 2005 να καταργηθεί η αιρετότητα των περιφερειαρχών και να «σφίξουν» οι αρμοί της πυραμίδας, για να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής. Ενεργώντας και πάλι «πυροσβεστικά» και για να αποκλειστεί κάθε σκέψη διαφωνίας, ο Πούτιν έσπευσε να στηρίξει την απόφαση Μεντβιέντεφ για απομάκρυνση του Λουσκόφ, αρνούμενος επί πολλές ημέρες να δεχτεί τον απογοητευμένο δήμαρχο, που προσπάθησε και συνεχίζει να προσπαθεί, πότε απειλώντας και πότε υποχωρώντας, να περισώσει ό,τι μπορεί από την τεράστια οικογενειακή περιουσία, η οποία πλέον απειλείται από εισαγγελείς και διώξεις για σκάνδαλα. Ο Ρώσος πρωθυπουργός άφησε πάντως ανοιχτή την πόρτα στην τυχόν τρομαγμένη από τις απότομες κινήσεις του «νεαρού» Μεντβιέντεφ γραφειοκρατία, περιγράφοντας τον Λουσκόφ ως κομμάτι της πρόσφατης ρωσικής ιστορίας, σε μια από τις κλασικές «πουτινικές» δηλώσεις, που συνήθως σημαίνουν το αντίθετό τους. Και στην περίπτωση αυτή το εξισορροπητικό εγκώμιο του αποχαιρετισμού έμοιαζε περισσότερο με πολιτικό μνημόσυνο, θυμίζοντας την περίφημη ειρωνεία προς το πρόσωπο του δημάρχου, όταν ο Βλαντίμιρ Πούτιν τον συνεχάρη για την «έγκαιρη» επιστροφή του στη Μόσχα, λίγο πριν διαλυθεί ο καπνός που καταταλαιπώρησε τους κατοίκους της.

Δεν ήταν λίγοι και όσοι θυμήθηκαν ότι στο ένα και μοναδικό άρθρο που έγραψε για το περιοδικό Ρώσος πιονιέρος φίλου του δημοσιογράφου, ο Πούτιν διάλεξε να εξηγήσει πόσο δύσκολο και οδυνηρό είναι για έναν επικεφαλής να απολύει ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκε κάποια χρόνια, οπότε ευνόητα προέκυψε το συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος Μεντβιέντεφ στην περίπτωση Λουσκόφ έκανε απλώς την «πολιτική βρομοδουλειά» αφαιρώντας κόπο και κόστος από το πιο πετυχημένο πολιτικό προϊόν της Ρωσίας εδώ και πολλά χρόνια. Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά θα είναι άλλωστε…

 πηγή: Επίκαιρα