Δημόσια συγγνώμη / Προ-βολες Αχιλλέας Πατσούκας

Μια πικρή αλήθεια που σπανίως αποδεχόμαστε, είναι πως την κύρια ευθύνη για την εικόνα που σχηματίζουν οι γύρω μας για τους εαυτούς μας, τις περισσότερες φορές την έχουμε χτίσει μόνοι μας.

Το ίδιο δυστυχώς συμβαίνει και με την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό, την οποία ορισμένοι συμπατριώτες μας κατόρθωσαν να κακοποιήσουν.

Στην περίπτωση της Ρωσίας, επί σειρά ετών χιλιάδες τουρίστες που επιθυμούσαν να επισκεφθούν τη χώρα μας έρχονταν αντιμέτωποι με ορισμένους προξενικούς υπαλλήλους, οι οποίοι ως άλλοι «πορτιέρηδες» και θεωρώντας πως η Ελλάδα είναι κτήμα τους, αφού τους προσέβαλαν με λόγια που δεν μπορούν να αποδοθούν, τους έκλειναν την πόρτα κατάμουτρα.
Την ίδια στιγμή, έχοντας στα χέρια τους όλα τα νόμιμα έγγραφα έφταναν στη χώρα μας κακοποιοί και γυναίκες που κάποιοι τους υπόσχονταν λαμπρή σταδιοδρομία και κατέληγαν κλειδωμένες σε αυτοσχέδιες φυλακές, να υπηρετούν τις ορέξεις διεστραμμένων.
Παρά τις κατά καιρούς βαρυσήμαντες και τετριμμένες δηλώσεις πολιτικών για την ελληνική αγάπη προς τη Ρωσία και για το πόσο έχουμε ανάγκη τους Ρώσους τουρίστες, ουδείς αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί ή να ζητήσει μια συγγνώμη για τα ατιμώρητα αυτά εγκλήματα.
Ολα αυτά μέχρι την περασμένη Τετάρτη, όταν στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, απαντώντας σε σχετική ερώτηση της «Κ», η υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, κυρία Αντζελα Γκερέκου, είχε τη στοιχειώδη ευγένεια να ζητήσει δημοσίως δύο φορές συγγνώμη από όσους ήλθαν αντιμέτωποι με αυτές τις μεμονωμένες άσχημες αρνητικές συμπεριφορές, συμπληρώνοντας πως η Ελλάδα δεν έχει και καμία σχέση με αυτό.
Αν και το αυτονόητο σε άλλα κράτη δεν αποτελεί είδηση, στην Ελλάδα έχοντας, όπως φαίνεται, να διανύσουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να αγγίξουμε αυτό το επίπεδο, τέτοιου είδους πρακτικές και συμπεριφορές πρέπει να προβάλλονται και να επικροτούνται.
Με τη ρομαντική παρά ουσιαστική ελπίδα πως «τώρα», που αγγίξαμε τον πάτο του πηγαδιού, θα επέλθει η ειλικρινής κάθαρση, ευχόμαστε η τραγική συγκυρία της Ελλάδας να αποτελέσει αφετηρία και για την προσωπική μας ανάταση.

πηγή: Η Καθημερινή