Μόσχα ούμπερ άλλες! Δημήτρης Λιάτσος

Ουκρανία: Οι δοτοί ηγέτες έχουν ημερομηνία λήξης. Δοκιμασία για την Ε.Ε.- «Νεύρα» στην Ουάσιγκτον.

Η ιστορία της Ρωσίας ήταν ανά τους αιώνες ιστορία «απλώματος και μαζέματος» της χώρας. Ήταν εποχές διάλυσης και διασκορπισμού, ακόμα και ξεπουλήματος εδαφικών τμημάτων, εποχές που εναλλάσσονταν στη συνέχεια με το «μάζεμα» της χώρας.

Αντίστροφα μετράει πλέον ο εκλεκτός του Τζορτζ Μπους, Γιούρι Γιουσένκο.
   Αναμφίβολα, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την πορεία προς τη διάλυση της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, τα τελευταία χρόνια γίνεται μια μεθοδική προσπάθεια «μαζέματος».
   Πρόσφατα π.χ. ψηφίστηκε νόμος, σύμφωνα με τον οποίο οι Ρώσοι κάτοικοι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που βρέθηκαν να ζουν σεχώρες της Κοινοπολιτείας, μπορούν με απλοποιημένο τρόπο στο εξής να αποκτήσουν τη ρωσική υπηκοότητα.
   Χρήση του νόμου αυτού μπορούν να κάνουν πάνω από 40 εκατ. πολίτες άλλων χωρών της κοινοπολιτείας.
   Η δημοσιοποίηση του νόμου αποτέλεσε ένα ακόμα πρόσχημα επίθεσης κατά της Μόσχας από τον «υπερπατριώτη» Πρόεδρο Γιουσένκο, από το Κίεβο.
   Ο ρωσικός νόμος χαρακτηρίστηκε ως «επινοημένη επιθετική πράξη της Μόσχας που επιδιώκει να αποδυναμώσει τη δημογραφική πολιτική της Ουκρανίας»! Πράγματι, σύμφωνα με τις πρώτες «χοντρές» εκτιμήσεις, τουλάχιστον 8 εκατ. Ουκρανοί πολίτες μπορούν να πάρουν άμεσα και τη ρωσική υπηκοότητα. Μια πιο βαθιά μελέτη δείχνει πως σχεδόν ο ένας στους δύο Ουκρανούς έχει ρίζες ρωσικές και συγγενείς α΄ και β΄ βαθμού στη Ρωσία. Στην Ενιαία Σοβιετική Ένωση η Ουκρανία ήταν πόλος έλξης για πολλούς πολίτες από βόρειες και κρύες περιοχές, λόγω κλίματος και πλουσίων εδαφών της Ουκρανίας.
   Τώρα, όταν το βιοτικό επίπεδο στη Ρωσία είναι δύο φορές πιο υψηλό από αυτό της Ουκρανίας (ο μέσος μισθός είναι ανάλογα 750 προς 400 δολάρια), πολλοί κάτοικοι της Ουκρανίας επιζητούν μία καλύτερη ζωή στις άλλες χώρες. Ο ένας στους δύο που ξενιτεύονται, προτιμά τη …Ρωσία. Οι οικονομικοί λόγοι περιπλέκονται με τους συγγενικούς, πολιτιστικούς, ιστορικούς δεσμούς. Είναι ό,τι το πιο φυσικό η προτίμηση της «μάνας Ρωσίας»!
   Στο συγκεκριμένο γεγονός αναφερθήκαμε απλά για να γίνει κατανοητή η ψυχοσύνθεση και κατ’ επέκταση η προσβασιμότητα της Ρωσίας μέσα στην Ουκρανία. Οι αμφιλεγόμενοι ηγέτες της «νεζαλέζναγια», «ανεξάρτητης» Ουκρανίας τα 17 μετασοβιετικά χρόνια, δεν έδειξαν τίποτα ανεξάρτητο από τη Ρωσία. Όλοι οι νόμοι, οι πολιτικές πράξεις, οι προσεγγίσεις, ήταν απόρροια, όχι ανεξάρτητης πολιτικής σκέψης, αλλά συνάρτησης τού τι συνέβαινε στη Ρωσία. Κυρίως το σύνολο των προσεγγίσεών τους είχε σαφή ή συγκεκαλυμμένο αντιρωσικό προορισμό.
   Στη Μόσχα στα δίσεκτα χρόνια της διακυβέρνησης Γέλτσιν (1991-2000) σε κάθε «ανυπακοή» του Κίεβου «πλήρωναν» με …γκάζι! Το 2004, όταν διαφάνηκε η προοπτική «απώλειας» της Ουκρανίας, συνεπώς εμφάνιση του ΝΑΤΟ κάτω από τη «μύτη» της Ρωσίας, στηνΚριμαία, η υπό τον Πούτιν ηγεσία έκανε ποιοτική στροφή.
   «Εμείς θεωρούσαμε ότι είμαστε αδελφοί λαοί, ο Πρόεδρος Γιουσένκο επιμένει ότι είμαστε απλά γείτονες… Για μας καλοί γείτονες είναι, ας πούμε, οι Γερμανοί. Αφού θέλετε να είμαστε μόνο γείτονες, πληρώστε το φυσικό αέριο σε διεθνείς τιμές.» Κάπως έτσι παρουσίασε το 2005 την κατάσταση ο πραγματιστής Πούτιν.
   Οι αντιρωσικές ιαχές το 2005 ακούγονταν, όχι μόνο από την Ουκρανία, αλλά κυρίως από την ...Ουάσινγκτον και ορισμένους πολιτικούς (και όχι οικονομικούς) παράγοντες της Ευρώπης. Η τιμή του φυσικού αερίου τότε ήταν για την Ουκρανία 50δολ./1000m3 και για τη Γερμανία 370δολ./1000m3 ! Τι «είπε» στην απλή γλώσσα ο Ρώσος ηγέτης. Το Κρεμλίνο, με οικονομικούς όρους και με βάση την παγκόσμια οικονομική πρακτική, δημιουργεί το νέο τρόπο συνεργασίας με τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες. Οι δυτικοί δεν ήταν εκείνοι που κατηγορούσαν παλαιότερα τη Μόσχα ότι κρατά «ομήρους» τους γύρω λαούς με οικονομικές παροχές; Τώρα που το Κρεμλίνοεπιχειρεί να περάσει σε «πολιτισμένες» μορφές συνεργασίας, δέχτηκε ξανά επίθεση από τη Δύση.
   «Η Μόσχα, με «μπαμπούλα» την τιμή του φυσικού αερίου, επιδιώκει να «στραγγαλίσει» τη νεαρή ουκρανική δημοκρατία», έγραφε το σύνολο του δυτικού τύπου.
   Η ηγεσία του Κρεμλίνου το 2004 συνειδητοποίησε πως δεν έχει πλέον δικαίωμα ουσιαστικά να «χρηματοδοτεί» αντιρωσικές «επαναστάσεις» γύρω της.
   Διότι οι «απλόχεροι» αμερικανοί ξόδεψαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια -άπαξ- για την επινόηση οργάνωση και διεξαγωγή της παράστασης με την επωνυμία «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία, ωστόσο, με βάση τα προαναφερόμενα νούμερα και τιμές του φυσικού αερίου, η Ρωσία «επιδοτούσε» την ουκρανική οικονομία με 3-4 δις δολ. το χρόνο!
   Δεκαεπτά χρόνια «ανεξαρτησίας» και όμως η ουκρανική οικονομία, όπως ήταν, έτσι και παραμένει ως τώρα, να είναι συμπληρωματική της ρωσικής. Αυτό το αναγνωρίζουν και το κατανοούν οι οικονομολόγοι και οι επιχειρηματίες στις δύο χώρες, αλλά και στη Δύση. Αυτό, ετσιθελικά, αντιεπιστημονικά, έξω από κάθε ιστορική, οικονομική πραγματικότητα, «αρνούνται» να δουν οι εμπνευστές των «έγχρωμων» επαναστάσεων. Τα σενάρια των «δοτών» ηγετών τύπου Γιουσένκο-Σαακασβίλι, των «κλώνων», όπως τους αποκάλεσαν κατά κόρον στον τύπο, αποδεικνύονται θνησιγενή.
   Το «ετερόφωτο» των ηγετών αυτών είναι λογικό να τους παρασύρει στη λήψη αποφάσεων, όχι με βάση την πραγματικότητα, αλλά την «εικονική» επιθυμία των μεντόρων του.
   Στην Ουκρανία η ώρα της αλήθειας για τους «πορτοκαλί» έφθασε όταν στη δημοσιότητα βγήκε η άμεση συμμετοχή του καθεστώτος Γιουσένκο στον πόλεμο του Καυκάσου. Όταν ο εκεί «κλώνος» Σαακασβίλι επιτέθηκε στη μικρή Οσσετία και ετράπη σε φυγή μόλις εμφανίστηκαν τα ρωσικά στρατεύματα, όταν οι απώλειες των Ρώσων προέρχονται κυρίως από τη δράση των Ουκρανών μισθοφόρων και των ουκρανικών τανκς, αεροπλάνων και αντιτορπιλικών, αντιαεροπορικών συστημάτων που το καθεστώς του άλλου «κλώνου» του Γιουσένκο είχε προλάβει να προμηθεύσει στην Τιφλίδα, έγινε κατανοητό, κυρίως μέσα στην ουκρανική κοινωνία, πως η χώρα τους σύρθηκε από τον Γιουσένκο σε πόλεμο κατά της Ρωσίας.
   Η Κοντολίζα Ράις είναι λογικό να βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, αφού τα «έγχρωμα» πρότζεκτ τα οποία προώθησε και μέσω των οποίων, παρά τις όποιες αρχικά ενστάσεις της, την έφεραν πλήρως στο στρατόπεδο των νεοσυντηρητικών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, άρχισαν να καταρρέουν σαν «χάρτινοι» πύργοι.
Στην Ουκρανία το αρχικό «καθεστώς εκτός συνασπισμών», που αναφέρεται στο καταταλαιπωρημένο και καταπατημένο από τους «πορτοκαλί» ουκρανικό Σύνταγμα, «ξεχάστηκε» και η χώρα βαδίζει στο ΝΑΤΟ. Η ρωσική γλώσσα είναι «το ίδιο ξένη και δε διώκεται, όπως δε διώκεται η αγγλική, η γερμανική, η γαλλική», κατά μία έκφραση του Γιουσένκο.
   Η ρωσική γλώσσα, την οποία μιλάει το 95% του πληθυσμού, η οποία είναι μητρική για δεκάδες εκατομμυρίων Ρώσων στην καταγωγή πολιτών της Ουκρανίας, είναι το ίδιο με την αγγλική, γερμανική, γαλλική!
   Οι Ουκρανοί εθνικιστές, συνεργάτες του Χίτλερ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναγνωρίστηκαν και απολαμβάνουν προνομίων ίσων με αυτά των βετεράνων αγωνιστών κατά των χιτλερικών. Αυτά και πολλά άλλα παρόμοια προώθησε στην Ουκρανία τα τέσσερα προηγούμενα χρόνιαο «κλώνος» της Ουάσινγκτον, ο οποίος, θυμίζουμε, εξελέγη Πρόεδρος μετά τον …τρίτο γύρο των προεδρικών εκλογών το Νοέμβριο του 2004! Σε τρίτο γύρο εκλογών -πρωτοφανής πρακτική στα παγκόσμια χρονικά- οι «ευρωπαίοι» εκπρόσωποι της Ουάσινγκτον, Πρόεδροι της Πολωνίας και της Λιθουανίας, συνεπικουρούμενοι από τον Χαβιέ Σολάνα!
   Ουσιαστικά, ο Γιουσένκο και η ομάδα του πειραματίζονταν πάνω στην ουκρανική κοινωνία, «βιαιοπραγώντας» κατά του ανατολικού τμήματός της, επιχειρώντας να σύρουν τη χώρα σε ένα αφύσικο σύστημα πολιτικών συντεταγμένων. Στο δυτικό τμήμα έσπερναν «φρούδες ελπίδες» για ευρωπαϊκούς προορισμούς με τα συνθήματα ότι αυτοί έτσι κι αλλιώς έχουν ευρωπαϊκό ταμπεραμέντο. Στην πράξη, μετέτρεπαν την Ουκρανία σε «προϊόν προς πώληση» στη Δύση, κυρίως στη στημένη αμερικανικά Δύση.
   Οι ελπίδες επιτυχίας φούντωσαν με τον πολεμικό τυχοδιωκτισμό του Σαακασβίλι. Κράτησαν, ωστόσο, ένα-δύο 24ωρα. Η συντριπτική απάντηση-μάθημα της Μόσχας έπιασε στον «αμερικανικό ύπνο» τον Γιουσένκο, ο οποίος από κεκτημένη ταχύτητα συνέχισε να «μεταφράζει» τις ανακοινώσεις της Ουάσινγκτον στα ουκρανικά και να τις δημοσιοποιεί. Δεν πιάστηκε όμως «στον ύπνο» και ηΠρωθυπουργός Τιμοσένκο. Έχοντας βαθύ πολιτικό ένστικτο, η «πριγκίπισσα» έλαβε το μήνυμα που εξέπεμψε η Μόσχα. Με την «αρκούδα» μπορείς να παίζεις για πολύ καιρό, να την παρενοχλείς. Δύσκολα αντιδρά. Αν όμως σηκωθεί και αρχίσει να αντιδρά, δύσκολα σταματά! Η Τιμοσένκο μπορεί να είναι «σκύλας γέννα», όπως την αποκάλεσαν πολλοί αναλυτές για τον «ποπουλίστικο σοσιαλ-λικβινταρισμό της», αλλά σαφώς δεν είναι «κλώνος» της Ουάσινγκτον. Όχι από αγάπη προς τη Μόσχα, αλλά από βαθύ ένστικτο αυτοσυντήρησης, όρθωσε ανάστημα στον Γιουσένκο, αρνήθηκε να προσυπογράψει την καταδίκη της Ρωσίας στον πόλεμο του Καυκάσου. Διευκρίνισε, μάλιστα, πως δε θα του επιτρέψει να προβοκάρει μεθοδεύσεις κατά του ρωσικού στόλου στην Κριμαία, με οδυνηρές συνέπειες για την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας! Η «πορτοκαλί» συμμαχία -η διαμελισμένη ουσιαστικά από το 2006- πιστοποίησε και στα χαρτιά το «θάνατό» της στα μέσα Σεπτεμβρίου. Η Ουκρανία κινείται ως πλοίο σε μια μεγάλη πολιτική τρικυμία, χωρίς τιμονιέρη, χωρίς σαφή κατεύθυνση και προοπτική.
   Το σίγουρο είναι πως το μοντέλο που της «φόρεσαν» τόσο άκομψα, τόσο κακόγουστα και τόσο υποτιμητικά οι εμπνευστές της θεωρίας αποδόμησης της Ρωσίας, καταρρέει μέρα με τη μέρα. Οι πληγές που άνοιξε το μοντέλο αυτό στις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις, είναι πολλές. Το ερώτημα είναι αν μπορούν να κλείσουν και με ποιο τίμημα.
   Το υπό κατάρρευση καθεστώς Γιουσένκο δε φαίνεται να δείχνει στοιχεία οικειοθελούς παραχώρησης της εξουσίας. Υπάρχουν, αντίθετα, ενδείξεις, πως μπορεί να επιχειρηθεί συνταγματική εκτροπή, ακόμα και πρόκληση κρίσης με εμπλοκή του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας και την προσέλκυση των «δημοκρατικών δυνάμεων», για να συνδράμουν τη «νεκρή ουκρανική δημοκρατία». Ο κίνδυνος για γενικότερη σύρραξη στην περιοχή, όπως υπήρξε στις αρχές Σεπτεμβρίου ως αποτέλεσμα της αλόγιστης μονομέρειας της Ουάσινγκτον και αμβλύνθηκε με την παρέμβαση του Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί, μπορεί στην περίπτωση της Ουκρανίας να επανέλθει. Το πιο ακραίο τμήμα της απερχόμενης αμερικανικής ηγεσίας ήδη έχει επενδύσει στον υποψήφιο Μακ Κέιν και ευελπιστεί σε μία συνέχιση των νεοσυντηρητικών «ανδραγαθημάτων του» στην περιοχή του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας.
   Οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Ουκρανίας στο επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι αναμφίβολα σοβαρότατες και θα αφορούν σε μεγάλο βαθμό τη Ρωσία και την Ευρώπη. Θα είναι ένα πολύ σημαντικό τεστ-δοκιμασία των νέων σχέσεων της Μόσχας με τη Δύση συνολικά, την Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα. Θα αποτελέσουν ακόμα μία δοκιμασία ανάμεσα στην «παλιά» Ευρώπη και τη «νέα» αμερικανοθρεμμένη και εν πολλοίς αντιρωσική Ευρώπη.