«Μήπως σας χρειάζεται ένας Στάλιν;» Θανάσης Αυγερινός

«Εχετε τελείως τρελαθεί;

Γιατί τρομάζετε τους τουρίστες κι όσους θέλουν να σας επισκεφθούν;» με ρωτάει η Ναντιέζντα Νικολάεβνα, τραπεζικός υπάλληλος στα 55, κοιτώντας με με μισό μάτι πίσω από το γραφείο της. «Εγώ παρ' όλ' αυτά θα έρθω...» λέει και σκάει ένα χαμόγελο, πριν προλάβω να ψελλίσω για απάντηση κάποια από τις φράσεις που έχω έτοιμες: για το δικαίωμα στην απεργία και την κοινωνική διαμαρτυρία, αλλά και το σχετικά απίθανο να σε επηρεάσουν οι διαμαρτυρίες αν θέλεις να τις αποφύγεις ως Ρώσος τουρίστας...

Με όποιον κι αν μίλησα, στον δρόμο ή σε εκπομπές για την Ελλάδα, εισπράττω σχεδόν πανομοιότυπες αντιδράσεις: «Εντάξει, ας υποθέσουμε ότι έχετε σε όλα δίκιο, έχουν κανένα νόημα οι καταστροφικού τύπου εκδηλώσεις; Πιστεύετε ότι θα ανατρέψετε τον παγκόσμιο καπιταλισμό; Και δεν θα μετακυλιστεί υποχρεωτικά το κόστος των ζημιών στις υπηρεσίες και στα προϊόντα που θα σας πουλήσουν μετά; Δεν το νιώθετε ότι βουλιάζετε βαθύτερα κάθε φορά που προσπαθείτε σπασμωδικά να βγείτε;». Ο Φιόντορ Νικολάεβιτς, καθηγητής στα 48, με ελληνικές ρίζες είπε ότι το τελευταίο ερώτημα «αφορά εξίσου πολίτες και ηγεσία» και δεν απέφυγε να το «τραβήξει»: «Αν αυτή η εικόνα που βγάζετε είναι η δημοκρατία σας, μήπως, όπως λέμε για τη Ρωσία, σας χρειάζεται ένας Στάλιν;». Είναι αλήθεια ότι για διαδηλώσεις, κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή νέου τύπου διαβουλεύσεις δεν βρίσκεις εύκολα στη Ρωσία υποστηρικτές, αντιθέτως περισσεύουν οι πραγματιστές κι οι οπαδοί της κρατικής πειθαρχίας.
Ανοιχτή στήριξη στις διαμαρτυρίες των Ελλήνων πολιτών εκφράζουν οι οργανώσεις της ρωσικής Αριστεράς εντός και εκτός της κρατικής Δούμας και τα σχετικά μικρής επιρροής αντιεξουσιαστικά ιστολόγια στο Διαδίκτυο ή οργανώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, υποστηρικτές των οποίων δήλωσαν η Ντάρια κι ο Κιρίλ, που μας έπιασαν την κουβέντα για να μας συμπαρασταθούν όταν άκουσαν να μιλάμε ελληνικά σε κεντρική καφετέρια της Μόσχας. Οι δύο φοιτητές δήλωσαν «γοητευμένοι από την ελληνική Ιστορία και το ανυπότακτο πνεύμα της Ελλάδας» και περιμένουν πώς και πώς να τελειώσουν τις εξετάσεις τους για να ταξιδέψουν στην Ελλάδα κάνοντας οπωσδήποτε και «μια-δυο μέρες επαναστατικό τουρισμό». Κυρίαρχη, πάντως, είναι η συμπάθεια προς την Ελλάδα, παρά την κριτική «για τις μεθόδους του αγώνα» και παρά το γερό σοκ που υπέστη η ρωσική κοινή γνώμη από τις καθημερινές μεταδόσεις για μια φιλική χώρα «που φλέγεται και καταρρέει». «Σας αδικούν και θέλουν να σας πιουν το αίμα, παθαίνετε τώρα αυτά που πάθαμε εμείς με τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης» λέει παραστατικά η συνταξιούχος Λιουντμίλα Γεβγκένιεβνα.
Ως παράδειγμα προς αποφυγή μας περιέγραψε σε κυβερνητική σύσκεψη την Παρασκευή και ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν, λέγοντας ότι «θα προτιμούσε να μην τοποθετηθεί ξανά για το θέμα της Ελλάδας» (σ.σ. για να μη χειροτερεύσει τη θέση μας), αλλά χαρακτηρίζοντας παρ' όλ' αυτά «εξαιρετικά επικίνδυνα» τα ελλείμματα τόσο της χώρας μας όσο και άλλων «οριακών χωρών», όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, και «σοφή» την απόφαση της Ρωσίας να έχει εγκαίρως δημιουργήσει «σταθεροποιητικό ταμείο». Ακόμη κι ο πρόεδρος της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς εκμυστηρεύθηκε ότι αναγκάστηκε να αφήσει τον ρωσικό στόλο στην Κριμαία, για να μη γίνει της ...Ελλάδας από την οικονομική κρίση. Γράφουμε πάλι ιστορία, οι μπαγάσηδες...
 

πηγή: Ελευθεροτυπία