Τα δεκάχρονα του Πούτιν Θανάσης Αυγερινός

«Είναι ικανός να συσπειρώσει γύρω του εκείνους που στον νέο 21ο αιώνα θα αναλάβουν να ανανεώσουν τη μεγάλη Ρωσία, είναι ο γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας, ο διοικητής της Εφ-Εσ-Μπε, Βλαντίμιρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν».

Με έκτακτο τηλεοπτικό του διάγγελμα στις 9 Αυγούστου του 1999 ο Μπαρίς Γέλτσιν πρότεινε τον Βλ. Πούτιν ως νέο πρωθυπουργό και μελλοντικό διάδοχό του. Με τη λεγόμενη «οικογένεια», που κυβερνούσε τότε τη Ρωσία, να αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα πουκάμισα σε μια προσπάθεια να απαλλαγεί των ευθυνών της και να τιθασεύσει την ογκούμενη λαϊκή οργή, τα πολιτικά εργαστήρια του Κρεμλίνου δούλευαν στο φουλ για να βρουν τον υποψήφιο που θα ταίριαζε με την περίσταση: να συγκρατήσει τις λαϊκές αντιδράσεις σε μια χώρα που κατέρρεε μαζί με τον αλκοολικό και ασθενή ηγέτη της και να εγγυηθεί το μίνιμουμ, ότι δεν θα υπάρξει νέα αναδιανομή περιουσιών για όσους είχαν λεηλατήσει και ουσιαστικά ιδιοποιηθεί το κράτος με το ιδεολογικό πρόσχημα της ελεύθερης οικονομίας και της φιλελευθεροποίησης. Σύμφωνα με τα θρυλούμενα, την άνοιξη του 1999 ένας κλειστός άρχων κύκλος συζητούσε τα δεδομένα δημοσκοπήσεων με ερώτημα «με ποιον θα έπρεπε να μοιάζει ο επόμενος ηγέτης της Ρωσίας;». Κεντρικό ρόλο στις διαβουλεύσεις είχαν η θυγατέρα Γέλτσιν Τατιάνα και ο αυτοεξόριστος τώρα στο Λονδίνο, «ολιγάρχης» Μπαρίς Μπερεζόφσκι, το πιο κοντινό πρόσωπο στο «ταμείο» της «οικογένειας». Η δημοσκόπηση υπέδειξε τον στρατάρχη της νίκης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο Γκεόργκι Ζούκοφ, τον θρυλικό Ρώσο κατάσκοπο στα άδυτα της Γκεστάπο Μαξ Οτο φον Στίρλιτς -ήρωα του μυθιστορήματος «17 στιγμές της άνοιξης» και του ομώνυμου τηλεοπτικού σίριαλ- και τον Γκλεμπ Ζεγκλόφ, ρόλο του δημοφιλούς ηθοποιού και τροβαδούρου Βλαντίμιρ Βισότσκι, έναν έντιμο Σοβιετικό αστυνομικό. Από τις διαθέσιμες εφεδρείες προτιμήθηκε ο Βλ. Πούτιν και στην τελική επιλογή έπαιξε σημαίνοντα ρόλο ο ίδιος ο Μπερεζόφσκι, τα ΜΜΕ του οποίου προωθούσαν τα προηγούμενα χρόνια την ιδέα ότι η χώρα «χρειάζεται ένα Ρώσο Πινοσέτ». Ο Πούτιν φαίνεται πως τήρησε μέχρι κεραίας τις προσωπικές δεσμεύσεις του έναντι του Γέλτσιν και τουλάχιστον κατά την πρώτη θητεία του δεν πείραξε ούτε τρίχα από την οικογένειά του, που θα μπορούσε χωρίς δυσκολία να βρεθεί κατηγορούμενη για καταχρήσεις και υπερμεγέθη διαφθορά. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τον Μπερεζόφσκι και μερικούς ακόμη «ολιγάρχες», που μαζί με τους ξένους φίλους του αισθάνονταν τη χώρα ιδιοκτησία τους και βρέθηκαν κυνηγημένοι και αναγκασμένοι να επιστρέψουν σε καθεστώς «ιδιότυπου κρατικού ελέγχου» μεγάλο μέρος των περιουσιών τους και στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, όπου κουμάντο κάνει πλέον σε μεγάλο βαθμό το Κρεμλίνο. Με αφορμή τα 10 χρόνια από την άνοδο του Βλ. Πούτιν στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής, οι ειδικοί προσπαθούν και θα συνεχίσουν ακόμη για καιρό να ερμηνεύουν κατά πόσον «αυτοδημιούργητος» υπήρξε στις πολιτικές του επιλογές και κατά πόσον «εκφραστής» μιας ομάδας στελεχών των μυστικών υπηρεσιών, που προετοίμασαν τον ερχομό του στην εξουσία. Το σίγουρο είναι ότι, παρά τις κατηγορίες που έχουν εκτοξευτεί εναντίον του από τους αντιπάλους του, ακόμη και για σκηνοθεσία τρομοκρατικών χτυπημάτων, για πολιτικό θέατρο, πατριδοκαπηλία και διαφθορά, ο Βλ. Πούτιν παραμένει ο δημοφιλέστερος Ρώσος πολιτικός (73%), ακολουθούμενος από τον πρόεδρο και μαθητή του Μεντβιέντεφ (59%). Και το «φαινόμενο Πούτιν», ο οποίος θα κλείσει τον Οκτώβριο τα 57, φαίνεται να υπόσχεται εξίσου πολλές εκπλήξεις και στο μέλλον. 

πηγή: Ελευθεροτυπία