Τα «κόκκινα» φαντάσματα στοιχειώνουν τη Ρωσία... Θανάσης Αυγερινός

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, τα απομεινάρια της ακόμα στοιχειώνουν τη Ρωσία.
Την περασμένη εβδομάδα οι Ρωσικοί Σιδηρόδρομοι ανακοίνωσαν διά του προέδρου τους Βλαντίμιρ Γιακούνιν, που διαθέτει υψηλές διασυνδέσεις, ότι ο σιδηροδρομικός σταθμός «Λενινγκράντσκι», από όπου αναχωρούν οι συρμοί για την Αγία Πετρούπολη, μετονομάζεται σε «Νικολάεφσκι», όπως βαφτίστηκε το 1856 από τον Ρώσο αυτοκράτορα Αλέξανδρο Β' και ονομαζόταν ώς το 1923.

Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι η μεν πόλη του Λένινγκραντ, ο πιο δημοφιλής προορισμός των συρμών από τη Μόσχα, έχει πλέον μετονομαστεί σε Αγία Πετρούπολη, ενώ η περιφέρεια της παλιάς ρωσικής πρωτεύουσας συνεχίζει να φέρει το όνομα «Λενινγκράντσκαγια», σε μια προσπάθεια «συμβιβασμού» των αντίρροπων τάσεων στη ρωσική κοινωνία. Οι Ρώσοι κομμουνιστές αντέδρασαν αμέσως στην πρωτοβουλία Γιακούνιν κάνοντας λόγο για «ιδεολογική προβοκάτσια, που έχει σκοπό την πυροδότηση της πολιτικής αντιπαράθεσης» και εκτίμησαν ότι «ο λαός δεν πρόκειται να αποδεχθεί αυτή τη νέα ονομασία του ιστορικού σταθμού της πρωτεύουσας». Και προς μεγάλη έκπληξη πολλών, ύστερα από λίγες ώρες οι Ρωσικοί Σιδηρόδρομοι σήμαναν υποχώρηση και χαρακτήρισαν «τεχνικό λάθος» τη μετονομασία. Οι υποστηρικτές της αλλαγής του ονόματος του σταθμού οργάνωσαν συνέντευξη Τύπου με τον ηχηρό τίτλο «Η μάχη των εποχών» κι επέμειναν ότι μετά το κύμα των μετονομασιών τη δεκαετία του 1990 «έμειναν πολλά στη μέση, με αποτέλεσμα οι τρικολόρε ρωσικές σημαίες να κυματίζουν σε οδούς Μπολσεβίκων ή κομμουνιστικές και να λειτουργούν ορθόδοξοι ναοί σε λεωφόρους ή πλατείες Ντζερζίνσκι», όπως έλεγαν τον Πολωνοεβραίο ιδρυτή της μπολσεβίκικης μυστικής αστυνομίας, που μετεξελίχθηκε σε KGB. Τα μέλη της οργάνωσης «Επιστροφή» υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να συνεχιστεί η επιχείρηση «απομπολσεβικοποίησης», που σταμάτησε μόλις ξεπεράστηκε η ευφορία της «γελτσινικής» εποχής, είτε για λόγους οικονομίας (σ.σ. ποιος να κατεβάσει όλα τα σφυροδρέπανα, τους σοβιετικούς θυρεούς και τα αγάλματα από όλα τα δημόσια κτίρια;), είτε λόγω επανεξέτασης του αρχικού προγραμματισμού και ενίσχυσης της «σοβιετικής» νοσταλγίας στα χρόνια της πουτινικής διακυβέρνησης. Το Κρεμλίνο της τελευταίας δεκαετίας ενθάρρυνε εξισορροπιστικές πολιτικές όπως, για παράδειγμα, η διατήρηση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μόσχας της προτομής του Β.Ι. Λένιν, ιδρυτή του σοβιετικού κράτους, που κάποτε κοσμούσε όλους τους σταθμούς της χώρας και η αντικατάστασή του στον σταθμό της Αγίας Πετρούπολης από αντίστοιχη του Μεγάλου Πέτρου. Στο πλαίσιο της ίδιας αντίληψης προτιμήθηκε η επ' αόριστον αναβολή της συζήτησης για απομάκρυνση από το Μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας και κανονική ταφή της βαλσαμωμένης μούμιας του Λένιν. Ενενήντα δύο χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση τον Λένιν τον θυμήθηκαν οι οπαδοί του ακόμη κι όταν ο πρόεδρος Μεντβιέντεφ κάλεσε πρόσφατα να απαγορευτεί η παραγωγή των παραδοσιακών λαμπτήρων πυρακτώσεως, ώστε να αντικατασταθούν από λάμπες εξοικονόμησης ενέργειας. Οι λαμπτήρες πυρακτώσεως υπήρξαν σύμβολο του εξηλεκτρισμού στη Ρωσία, ο οποίος, ως γνωστόν, ήταν μαζί με τον σοσιαλισμό η πεμπτουσία της σοβιετικής εξουσίας, γι' αυτό και είχαν ονομαστεί «λάμπες του Ιλίτς», όπου Ιλίτς (σ.σ. του Ηλία) το πατρώνυμο και «χαϊδευτικά» η προσφώνηση του Β.Ι. Λένιν. Οι γνωστοί για τις εξωτικές διακηρύξεις τους «Κομμουνιστές της Πετρούπολης και της περιφέρειας του Λένινγκραντ» προειδοποίησαν ότι ιδρύουν κοινωνικό κίνημα υπέρ των «λαμπτήρων του Ιλίτς» κι αν χρειαστεί, θα πέσουν και στις γραμμές του τρένου...

πηγή: Ελευθεροτυπία