Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές... Θανάσης Αυγερινός

Οσο εξατμίζονται τα αέρα-πατέρα πετρόρουβλα, που διέθετε αφειδώς το Κρεμλίνο, τόσο μεγαλώνουν οι ρωγμές ακόμη και στις βεβαιότητες της εξωτερικής του πολιτικής.

Κορυφαίο παράδειγμα, ο αυταρχικός ηγέτης της Λευκορωσίας Αλεξάντρ Λουκασένκο, ο οποίος ύστερα από πολύχρονους όρκους πίστης στην αδελφική σχέση αίματος Λευκορώσων και Ρώσων, τώρα δήλωσε στους υφισταμένους του να μην κοπιάζουν αν βλέπουν τη Μόσχα να μη θέλει να δώσει άλλο χρήμα, γιατί «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές...».
Τι σου είναι όμως κι αυτή η πονετική Ε.Ε.; Ανοιξε αμέσως τις αγκάλες της να εντάξει στα προγράμματά της τη Λευκορωσία, προετοιμάζοντας το κλίμα, έπειτα από αμέτρητα χρόνια, που «φασίστα» ανέβαζε τον Λουκασένκο, «τελευταίο δικτάτορα στην Ευρώπη» τον κατέβαζε. Αυξήθηκαν εντυπωσιακά και τα αμερικανικά πήγαιν'-έλα στο Μινσκ, προς γνώση και συμμόρφωση των αφελών, που πιστεύουν ακόμη ότι υπάρχουν αντικειμενικές αξίες και ελευθερίες, τις οποίες υπερασπίζονται κράτη ή ενώσεις τους, εκτός από τα γυμνά και κυνικά συμφέροντά τους... Το επόμενο κεφάλαιο στη σοβαρότερη έως σήμερα κόντρα Μινσκ - Μόσχας ήρθε με την απαγόρευση εισαγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων από τη Λευκορωσία στη Ρωσία, οι υγιειονομικές αρχές της οποίας ανακάλυψαν ξαφνικά ότι δεν πληρούνται οι όροι που προβλέπουν οι ρωσικοί νόμοι. Η απαγόρευση μπλόκαρε σχεδόν το 90% της λευκορωσικής παραγωγής και εκφράζεται η ελπίδα ότι τις επόμενες ημέρες θα διευθετηθεί η διαφορά, αφού τα δέοντα μηνύματα έχουν σταλεί και ο Λουκασένκο κατανοεί ότι είναι πολύ αμφίβολο πως θα μπορέσει να διατηρήσει τον θρόνο του χωρίς τη στήριξη της Μόσχας. Ε.Ε. και ΗΠΑ είναι προφανές ότι αργά ή γρήγορα θα επιδιώξουν να φέρουν στην επιφάνεια τους «δικούς τους» ανθρώπους, γι' αυτό και ο πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν ζήτησε «να μην απαντηθούν σε υψηλούς τόνους οι προκλήσεις του Μινσκ», επενδύοντας στην εκτόνωση. Είπε μάλιστα και το κορυφαίο ότι «στην αυλή του Λένινγκραντ που μεγάλωσα, έλεγαν ότι όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του»...
Οι διαφωνίες Ρωσίας - Λευκορωσίας και η έλλειψη προσωπικής χημείας μεταξύ Πούτιν και Λουκασένκο ήταν από καιρό φυσικά γνωστές, με μεγαλύτερο πρόβλημα την άρνηση του Μινσκ να ενταχθεί σε μια Ενωση Ρωσίας - Λευκορωσίας, που θα μοιάζει με ένταξη του 90ού κρατιδίου στη Ρωσική Ομοσπονδία και την επιμονή του Λουκασένκο να μπορεί να έχει ο ίδιος παν-ρωσικό ρόλο, ως αντιπρόεδρος π.χ. και πιθανός μελλοντικός πρόεδρος της Ενωσης. Το Κρεμλίνο δεν είχε καμιά διάθεση να μοιραστεί την εξουσία του επί της Ρωσίας, πολύ περισσότερο με έναν αμφιλεγόμενο ηγέτη της μετασοβιετικής περιφέρειας, όσο στρατηγική θέση κι αν κατέχει. Απειλεί μάλιστα ότι αν το Μινσκ συνεχίσει τον καβγά, θα βγάλει από το συρτάρι απλήρωτους λογαριασμούς ετών για το ρωσικό φυσικό αέριο, που τελικά αποδείχθηκε το ισχυρότερο συνεκτικό επιχείρημα του σοβιετικού «υπαρκτού σοσιαλισμού» κάποτε και της ρωσικής γεωπολιτικής τώρα. Η αγορασμένη με δανεικά εξουσία και η σχεδόν ειδυλλιακή για τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες σταθερότητα, όπως αυτή των τελευταίων 15-20 χρόνων στη Λευκορωσία, κάποτε τελειώνουν, γιατί μπορεί να σου τα ζητήσουν πίσω, μαζί με μεγαλύτερες υποχωρήσεις...
Λευκορωσία και Ουζμπεκιστάν δεν υπέγραψαν τελικά τη συγκρότηση των πολυδιαφημισμένων δυνάμεων ταχείας αντίδρασης του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, στις οποίες συναίνεσαν μόνον Αρμενία, Καζακστάν, Κιργιζία, Ρωσία και Τατζικιστάν, δημιουργώντας την αίσθηση ότι η πολιτική του Κρεμλίνου στη μετασοβιετική Κοινοπολιτεία φυλλορροεί ταχύτατα.
 

πηγή: Ελευθεροτυπία