Καλή Χρονιά από την «ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ»! Θανάσης Αυγερινός

Ως και 30-40% του πληθυσμού της περιφέρειας του Ντονιέτσκ, που εξεγέρθηκε κατά της ευρω-ναζί συμμαχίας του Κιέβου, έχει κάποιες ελληνικές ρίζες και τα ελληνικά συζητάται να καθιερωθούν ως μια από τις επίσημες γλώσσες της «ΛΔ του Ντονιέτσκ», μαζί με τα ρωσικά και τα ουκρανικά, λέει στα «Ε» ο τηλεοπτικός σχολιαστής Μαξίμ Σεφτσένκο με το ουκρανοπρεπέστατο επώνυμο του εθνικού ποιητή της Ουκρανίας.

«Μάλλον δεν έχω γενεαλογική σχέση με τον Ταράς Σεφτσένκο. όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το Ντονιέτσκ δεν είναι πατρίδα μου, με τον ίδιο τρόπο, που κάθε Έλληνας δεν θα μπορούσε να αδιαφορεί για το τί γίνεται στην Κύπρο, τη Μικρασία ή ακόμη και την Κριμαία», μας λέει ο γνωστός παρουσιαστής και δημοσιογράφος ανάμεσα σε κάποια από τα συχνά ταξίδια του στην ταραγμένη Ανατολική Ουκρανία.
«'Εχω συζητήσει με τον πρόεδρο του Λαϊκού Σοβιέτ της ΛΔ του Ντονιέτσκ Αντρέι Πουργκίν την ιδέα να ανακηρυχθεί η ελληνική συμβολικά ως τρίτη γλώσσα της περιοχής, όπως έγινε με τα τατάρικα στην Κριμαία και είναι σύμφωνος», αφηγείται ο Σεφτσένκο, που όσο κι αν υπερβάλλει στους αριθμούς, περιγράφει μια πραγματικότητα, την οποία η επίσημη Ελλάδα και το υπουργείο Εξωτερικών επιδιώκουν συστηματικά να περιφρονούν, αδυνατώντας να βρουν τρόπους μελέτης του φαινομένου και έστω διακριτικής στήριξης των ομογενών της περιοχής.
«Οι Έλληνες συγκαταλέγονται στους πλέον αγαπητούς για όλους αυτόχθονους πληθυσμούς, 3 ή 4 στους 10 θα σου πουν ότι έχουν ελληνικές ρίζες, όταν αμιγώς Ρώσοι θα δηλώσουν λιγότεροι και στην περιοχή ζουν ανακατεμένοι και ειρηνικά Ουκρανοί, Εβραίοι, Αρμένιοι, Τσετσένοι, άλλοι Καυκάσιοι και Ασιάτες, ακόμη και Γερμανοί», μας λέει ο Μαξίμ, που δηλώνει ότι έχει γνωρίσει ομογενείς, που μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ μετανάστευσαν στην Ελλάδα και τώρα επιστρέφουν εν μέρει ή εξ ολοκλήρου στα εδάφη, που γεννήθηκαν.

Ένας εξαιρετικός και σεβαστός εκπρόσωπος των Ελλήνων της περιοχής είναι, κατά τη διήγηση του Μ.Σεφτσένκο, ο διοικητής του ένδοξου πλέον πυροβολικού της ΛΔ του Ντονιέτσκ, γνωστότερος ως «Πάβελ Γκρεκ», δηλαδή Παύλος ο Έλληνας. Τα «Ε» κατάφεραν να επικοινωνήσουν με τον ομογενή μας, ο οποίος απέστειλε για το πρώτο αυτό δημοσίευμα για το Ντονιέτσκ τις πρωτοχρονιάτικες ευχές του και μερικές φωτογραφίες από τη δράση των επίλεκτων μονάδων, που συγκρότησε ο ίδιος, με τις γνώσεις του βετεράνου πιλότου στο Αφγανιστάν, χωρίς άλλη εξειδίκευση σε θέματα πυροβολικού.
«Οι συμμαχητές του τού ζήτησαν να αναλάβει τη διοίκηση του πυροβολικού σε ώριμη ηλικία, ως πρώην πιλότος και να εγκαταλείψει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, εκείνος δίστασε για λίγο μόνο και μετά άνοιξε εγχειρίδια, χάρτες και πίνακες κι έστησε μονάδες πυροβολικού από το μηδέν με ό,τι μέσα υπήρχαν στην περιοχή ή μπόρεσαν να αρπάξουν από τον ουκρανικό στρατό», εξιστορεί ο Μ.Σεφτσένκο. Και θυμίζει ότι εκτός από τους απευθείας απογόνους των αρχαιοελληνικών πληθυσμών των πόλεων-αποικιών της Αζοφικής και της Μαύρης θάλασσας, η Μ.Αικατερίνη ενθάρρυνε τον αποικισμό της ευρύτερης περιοχής από Έλληνες της Κριμαίας, των Βαλκανίων και της κυρίως Ελλάδας, έτσι ώστε να αντικατασταθούν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί, που αποχώρησαν μαζί με τους Τούρκους και να επιταχυνθεί η αγροτική και εμπορική ανάπτυξη της ιστορικής «Μικρορωσίας».

Το «Ντονμπάς», δηλαδή η ευρύτερη περιφέρεια της γεωλογικής λεκάνης του Ντονιέτσκ, με τα αμέτρητα ανθρακωρυχεία και μεταλλουργικές βιομηχανίες, «ήταν πάντοτε μια ιδιαίτερη περιοχή, ούτε ακριβώς Ρωσία, ούτε Ουκρανία, ένα χυτήριο λαών και αυτοκρατοριών, με τελευταία τη Σοβιετική Ένωση, στην εποχή της οποίας ήταν τίτλος τιμής να εργάζεσαι εκεί και να χαίρεσαι τις αυξημένες απολαβές της δουλειάς σου», εξηγεί ο Σεφτσένκο, επιμένοντας ότι εδώ οι έννοιες «εργατική τάξη, εργασία, αλληλεγγύη υπερισχύουν έναντι άλλων δεσμών».
Ο Μ.Σεφτσένκο περιγράφει «τη λαϊκοδημοκρατική ανάταση του καλοκαιριού, όταν κορυφώθηκαν οι πολεμικές συγκρούσεις με την πολεμική μηχανή των περίεργων Αμερικανόδουλων πολιτικών του Κιέβου» ως μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής του και το εκεί καθεστώς ως αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία, όπου αριστεροί, δεξιοί, ως και μοναρχικοί, εκπρόσωποι εργαζομένων, στρατιωτικών μονάδων, κοινοτήτων  κλπ συζητούν κι αποφασίζουν με τρόπο, που τρομάζουν όχι μόνο οι ολιγάρχες της Ουκρανίας, αλλά και οι αντίστοιχοι της Ρωσίας, μαζί με την κρατική γραφειοκρατία της.
«Φοβάμαι ότι επιδιώκουν πολλοί να καταπνίξουν αυτή την ελπίδα, όμως το βέβαιο είναι πως η Ρωσία ωρίμασε από αυτήν την κρίση αμετάκλητα και τόσο ο λαός, όσο και η ελίτ βρίσκονται στα πρόθυρα μεγάλων αλλαγών», υποστηρίζει ο Σεφτσένκο, που καταγγέλλει την χρηματοδοτούμενη από τη Δύση αιματηρή εκστρατεία του Κιέβου εναντίον του ίδιου του λαού του, χαρακτηρίζοντας «αστείους» τους δυτικούς ισχυρισμούς ότι για όλες τις εξελίξεις στην περιοχή ευθύνονται αποκλειστικά ο Πούτιν και το Κρεμλίνο.
«Ακόμη κι ο Πούτιν θα προτιμούσε όλα να τελειώσουν εντός της Ουκρανίας, με εσωτερικό διάλογο και πολλοί ήλπιζαν ότι με λίγο αίμα, 100-500-1000 νεκρούς, η ιστορία θα τερματιζόταν. Κανείς δεν περίμενε ότι τυφλωμένο από τους νεοπαγείς συμμάχους του το Κίεβο θα εξοντώσει σε ισοπεδωτικούς βομβαρδισμούς και με τους πλέον μετριοπαθείς υπολογισμούς 5-7.000 αμάχους και 1.500-2.500 ενόπλους στην Α.Ουκρανία, που είναι δύσκολο να ξεχαστούν. Ούτε ότι ο ετερογενής στρατός του θα χάσει σε τρεις μήνες 15.000 άνδρες και θα έχει 6.000 αγνοούμενους, με τον Πούτιν να σώζει άλλους τουλάχιστον 20.000, που είχαν αποκλειστεί στις λεγόμενες «θηλιές-καμίνια», σε σφιχτό, δηλαδή, κλοιό από τους αντάρτες», υπογραμμίζει ο Μ.Σεφτσένκο, υπενθυμίζοντας ότι τα στοιχεία αυτά προέρχονται ως επί το πλείστον από τον πρώην πρόεδρο της Ουκρανίας, εκπρόσωπο του Κιέβου στις συνομιλίες του Μινσκ.
Η Σ.Ένωση είχε χάσει 14.000 στα δέκα χρόνια πολέμου στο Αφγανιστάν, αναφέρει για σύγκριση ο Μ.Σεφτσένκο, που δεν παραλείπει να εκφράσει την πικρία του γιατί η Ελλάδα «εντάχθηκε τυφλά, χωρίς την παραμικρή διαφοροποίηση και ενάντια στα συμφέροντά της στο καθεστώς των κυρώσεων», αφήνοντας σε πολλούς στη Ρωσία την αίσθηση ότι «προδίδει την ίδια της την ιστορία και τις παραδοσιακές της φιλίες».

Πηγή: Επίκαιρα