Κομμουνισμός, χριστιανισμός «πασών των Ρωσιών...» Θανάσης Αυγερινός

Ως γνήσιο παιδί του Βυζαντίου η Ρωσία έχει στο αίμα της μεταφυσική και θρησκείες.
Αυτήν την αναντικατάστατη μέθοδο χειραγώγησης της συλλογικής συνείδησης και ελέγχου των κοινωνιών, που αποτελεσματικότερή της δεν εφευρέθηκε. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για αυτοκρατορικά μεγέθη και πληθυσμιακή πολυμορφία, όπου πολιτική και επικοινωνία είναι ακόμη μαθητούδια.

Προς τι η αμπελοφιλοσοφία; Τι άλλο να σου 'ρθει στο μυαλό όταν σε ρωσικό έδαφος ακόμη κονταροχτυπιούνται και μ' έναν περίεργο τρόπο συμφύρονται κομμουνισμός και χριστιανισμός, οι δυο πιο σημαντικές θρησκείες του περασμένου αιώνα; Οι Ρώσοι ορθόδοξοι εκλέγουν σήμερα πανηγυρικά στον καθεδρικό ναό του Χριστού Σωτήρος τον νέο Πατριάρχη πασών των Ρωσιών, πιθανότατα τον μητροπολίτη Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ Κύριλλο, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, θα διαδεχθεί τον Αλέξιο Β', που εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 5 Δεκεμβρίου. Τον ναό του Σωτήρος είχαν ανατινάξει οι μπολσεβίκοι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και σχεδίαζαν να στήσουν στη θέση του ένα μνημείο του θριάμβου του κομμουνισμού και να τοποθετήσουν δεκάδες μέτρα ψηλά ένα τεράστιο άγαλμα του ηγέτη τους και ιδρυτή του σοβιετικού κράτους Βλαδίμηρου Λένιν. Η παράδοση θέλει τα σχέδια να αποτυγχάνουν έπειτα από επανειλημμένες προσπάθειες. Οι ορθόδοξοι δεν αμφιβάλλουν ότι η «θεία δίκη» εμπόδισε τις ανίερες προθέσεις, οι πιο πρακτικοί εντοπίζουν τεχνικές αδυναμίες, σαθρό παραποτάμιο έδαφος και σύγκρουση φιλοδοξιών, που αντικατέστησε τελικά τα μεγαλεπήβολα σχέδια με μια δημόσια θερμαινόμενη πισίνα, η οποία λειτούργησε ώς το τέλος της σοβιετικής εποχής. Τη δεκαετία του 1990 στη θέση της πισίνας ξαναχτίστηκε υποτίθεται ακριβές αντίγραφο του ναού του Σωτήρος, μόνο που αυτή τη φορά -διχάζοντας τους αρχιτέκτονες- προβλέφθηκαν υπόγειοι χώροι στάθμευσης, αίθουσες συνεδρίων και λοιπών εκδηλώσεων, αφού επικεφαλής του έργου ανέλαβε ο δήμαρχος της Μόσχας Γιούρι Λουσκόφ, που είναι πρακτικός άνθρωπος κι έχει και σύζυγο, που ασχολείται -μεταξύ άλλων- με το εμπόριο τσιμέντου. Ο προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας ήταν απλώς μητροπολίτης και διοριζόταν απευθείας από το Φανάρι, αναβαθμίστηκε, δε, σε Πατριάρχη στα μέσα του 15ου αιώνα. Ο Μεγάλος Πέτρος δεν τα πήγε ποτέ καλά μαζί του και κατήργησε το 1721 τον θεσμό, που επανήλθε μερικά 24ωρα μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων. Ο τίτλος «πασών των Ρωσιών» αντικατέστησε το «πάσης Ρωσίας» το 1943, όταν ο Πατριάρχης Σέργιος υιοθέτησε την πρόταση του Στάλιν, την περίοδο που η σοβιετική εξουσία ερωτοτρόπησε με την Εκκλησία στο όνομα του εθνικού αγώνα για νίκη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 21 Ιανουαρίου, μερικές εκατοντάδες κομμουνιστές τίμησαν την 85η επέτειο από τον θάνατο του δικού τους κοιμισμένου στο Μαυσωλείο του στην Κόκκινη Πλατεία «κόκκινου πατριάρχη» τους, διαδηλώνοντας ότι δεν θα επιτρέψουν να μετακινηθεί και να ταφεί αλλού. Υπέρ της μεταφοράς τάσσεται στις δημοσκοπήσεις το 47% των ερωτηθέντων, έναντι του 37%, που προτιμά να μείνουν τα πράγματα όπως είναι. «Η απομάκρυνση του Λένιν δεν αξίζει ούτε ένα έμφραγμα κάποιου ηλικιωμένου οπαδού του», που πίστεψε βαθιά στην ουτοπία, γράφει ο κατά τα άλλα δηλητηριωδώς «φιλελεύθερος» Πιότρ Ραμάνοφ (σ.σ.: Ρομανόφ, επί το παρεφθαρμένο ελληνικό), χαρακτηρίζοντας «μεσαίωνα» τις δεισιδαιμονίες πως, αν δεν ταφεί η μούμια του Λένιν, η Ρωσία «θα μείνει καταραμένη». Ταγμένοι υπέρ της εκταφής καμιά δεκαριά πιτσιρικάδες τυλίχτηκαν σαν μούμιες με σεντόνια και γάζες στην Κόκκινη Πλατεία, αλλά απομακρύνθηκαν από την αστυνομία πριν συμπλακούν με οργισμένους κομμουνιστές, ηλικιωμένους επί το πλείστον. «Αν ήξερε ο Λένιν ότι μετά τον θάνατό του θα γίνει βαλσαμωμένο τουριστικό αξιοθέατο, μπορεί και να προτιμούσε να πνιγεί από μόνος του στη λίμνη της Γενεύης», γράφει ο Ραμάνοφ. Αδικο έχει;

πηγή: Ελεύθεροτυπία