Στη μάχη του Διαστήματος Δήμητρα Μακρή

Την εβδομάδα που πέρασε η ανθρωπότητα γιόρτασε δυο βασικές επετείους που συμπτωματικά (;) συνέβησαν την ίδια μέρα, στις 12 Απριλίου. Η πρώτη ήταν η θέση για πρώτη φορά στην ψτης Γης του κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν.

Εγινε πριν από 50 χρόνια και γιορτάστηκε με… σοβιετικές φιέστες στη Ρωσία, καθώς κυριαρχούσαν πατριωτικά τραγούδια, φωτογραφίες εποχής με τον ήρωα Γκαγκάριν σε κάθε φάση του ταξιδιού του, εκπαιδευτικά προγράμματα κ.λπ. Η άλλη ήταν η συμπλήρωση τριάντα χρόνων από την εκτόξευση εκ μέρους Αμερικανών του πρώτου διαστημικού λεωφορείου «Κολούμπια» στο Διάστημα και γιορτάστηκε με την απόφαση σχετικά με τα ιδρύματα που θα φιλοξενήσουν τα τρία εναπομείναντα διαστημικά λεωφορεία.

Οι συγκεκριμένες επέτειοι έδωσαν αφορμή σε πολλούς επιστήμονες και ειδικούς να αναρωτηθούν ποιος τελικά επικράτησε σε αυτόν τον ψυχροπολεμικό τομέα. Η μάχη ξεκίνησε με τον Γκαγκάριν και τελείωσε με τον Νιλ Αρμστρονγκ, τον πρώτο άνθρωπο που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι. Εκτοτε η NASA θεωρείται ότι συνέχισε με απόλυτη επιτυχία την κυριαρχία της στο διαστημικό πρόγραμμα κατασκευάζοντας τα διαστημικά λεωφορεία. Κι όμως. Αρκετοί επιστήμονες εκτιμούν ότι η μάχη των δυο υπερδυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου έληξε με την κατάκτηση του φεγγαριού και τις άλλες δώδεκα φορές που οι αστροναύτες πάτησαν το πόδι τους στην επιφάνειά του. Αναρωτιούνται, λοιπόν, τι θα είχε γίνει αν είχαν πατήσει πρώτοι οι κοσμοναύτες… Ο ιστορικός του Διαστήματος δρ Κρίστοφερ Ρίλεϊ δήλωσε στο BBC ότι σε αυτήν την περίπτωση ενδεχομένως οι Σοβιετικοί να είχαν συνεχίσει το πρόγραμμά τους στην κατάκτηση του φεγγαριού και ίσως να είχαν χτίσει και βάσεις στη Σελήνη. Πού στηρίζει την άποψη αυτή; Στο πολιτικό σύστημα που, εφόσον δεν ήταν δημοκρατικό, μπορούσε να ξοδέψει όσα χρήματα ήθελε στο πρόγραμμα αυτό και να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις και τα μεγάλα μυαλά της χώρας σε αυτόν τον υπέρτατο στόχο. Ο Ρίλεϊ επικεντρώνει το σκεπτικό του στη δέσμευση των πολιτικών να προωθήσουν αντίστοιχα εγχειρήματα. Γι' αυτό αναφέρει πως οι Αμερικανοί επικράτησαν από… φόβο. Οταν οι Σοβιετικοί το 1957 έστειλαν το δορυφόρο «Σπούτνικ 1», ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ και οι υπόλοιποι Αμερικανοί τρόμαξαν συνειδητοποιώντας πως είχαν μείνει πίσω τεχνολογικά από τη Σοβιετική Ενωση. Η απάντησή του Αϊζενχάουερ ήταν να αυξήσει τα κονδύλια για την εκπαίδευση, την καινοτομία και να ανεβάσει το επίπεδο των πανεπιστημίων σε ολόκληρη τη χώρα. Επίσης, έδωσε τη σύμφωνη γνώμη του για την κατασκευή των πυραύλων Saturn V, οι οποίοι αποτέλεσαν και τη βάση για να μπορέσουν να στείλουν οι Αμερικανοί αστροναύτες στο φεγγάρι. Ο Ρίλεϊ επισημαίνει ακόμη ότι οι σοβιετικές επιτυχίες βασίστηκαν εν πολλοίς στον Σεργκέι Πάβλοβιτς Κορολιόφ, ο οποίος κατασκεύασε τον πύραυλο R7 που έθεσε το «Σπούτνικ» και τον Γκαγκάριν σε τροχιά. Ο Κορολιόφ, όμως, πέθανε το 1966 και το σοβιετικό πρόγραμμα Διαστήματος έχασε τον προσανατολισμό του. Η απουσία του αφαίρεσε τη δυνατότητα από τους Σοβιετικούς να συγκεντρώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να στείλουν άνθρωπο στο φεγγάρι, αλλά αναλώθηκαν σε πολλά επιμέρους προγράμματα. Ο Πίερς Μπίζονι, βιογράφος του Γκαγκάριν, είπε στο βρετανικό πρακτορείο ότι υπήρξε κομφούζιο στο τέλος της δεκαετίας του ’60, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορέσει να αποκτήσει η Μόσχα και την κατάλληλη τεχνολογία για να πετύχει τον όποιο διαστημικό της στόχο. Επίσης δεν είχαν και τους αντίστοιχους υπολογιστές. Παράλληλα, ο αιφνίδιος θάνατος του Γκαγκάριν το 1968 σε αεροπορικό δυστύχημα τους στέρησε κι από τον άνθρωπο που φυσιολογικά θα ολοκλήρωνε το πρόγραμμά τους. Πάντως, αν ο Κορολιόφ είχε ζήσει λίγο παραπάνω, αν η σοβιετική αντικατασκοπία είχε κλέψει την τεχνογνωσία των Αμερικανών, τότε ενδεχομένως να υπήρχε περίπτωση να είχε κατακτηθεί η Σελήνη από τη Σοβιετική Ενωση, και όχι μόνο αυτό, να είχε χρησιμοποιηθεί αυτή ως βάση για την κατάκτηση του Αρη. Αν…

πηγή: agelioforos.gr