Οι λόγοι που η ουκρανική κρίση είναι ευθύνη της Δύσης(B' μέρος) ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ FOREIGN AFFAIRS

Σχεδιάζοντας μια κρίση 

Το τριπλό πακέτο των πολιτικών της Δύσης - η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, η επέκταση της ΕΕ, και η προώθηση της δημοκρατίας - έριξε λάδι στη φωτιά περιμένοντας την πυροδότηση. Η σπίθα ήρθε τον Νοέμβριο του 2013, όταν ο  Γιανουκόβιτς απέρριψε μια σημαντική οικονομική συμφωνία που διαπαραγματευόταν  με την ΕΕ και αποφάσισε αντ' αυτού να αποδεχθεί μια ρωσική αντιπροσφορά 15 δις δολαρίων. Η απόφαση αυτή προκάλεσε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που κλιμακώθηκαν κατά τη διάρκεια των επόμενων τριών μηνών, και έως τα μέσα Φεβρουαρίου είχε οδηγήσει στο θάνατο περίπου εκατό διαδηλωτές. Τότε δυτικοί απεσταλμένοι πέταξαν βιαστικά στο Κίεβο για την επίλυση της κρίσης. Στις 21 Φεβρουαρίου, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση έκαναν μια συμφωνία που επέτρεψε στον Γιανουκόβιτς για να παραμείνει στην εξουσία έως ότου διεξαχθούν νέες εκλογές. Αλλά αμέσως κατέρρευσε, και ο Γιανουκόβιτς κατέφυγε στη Ρωσία την επόμενη μέρα. Η νέα κυβέρνηση στο Κίεβο ήταν φιλοδυτικοί και αντιρωσοι στον πυρήνα της και περιείχε τέσσερα υψηλόβαθμα στελέχη που θα μπορούσαν δικαίως να ονοματιστούν ως νεοφασίστες. 

(Το πρώτο μέρος της ανάλυσης βρίσκεται εδώ).

Παρά το γεγονός ότι η πλήρης έκταση της συμμετοχής των ΗΠΑ δεν έχει έρθει ακόμα στο φως, είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον υποστήριξε το πραξικόπημα. Ο Νούλαντ και ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Τζον ΜακΚέιν συμμετείχε σε αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, ενώ ο Τζέφρι Πιάτ, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία, διακήρυξε ότι η ανατροπή Γιανουκόβιτς ήταν "μια μέρα για τα βιβλία της ιστορίας." Όπως αποκάλυψε μια κλεμμένη τηλεφωνική συνομιλία, ο Νούλαντ είχε υποστηρίξει αλλαγή καθεστώτος και ήθελε ο Ουκρανός πολιτικός Αρσένι Γιατσενιούκ να γίνει πρωθυπουργός στη νέα κυβέρνηση, όπως και έγινε. Δεν υπάρχει αμφιβολία στους Ρώσους όλων των πεποιθήσεων ότι η Δύση έπαιξε ρόλο στην αποπομπή του Γιανουκόβιτς.

Για τον Πούτιν, ο χρόνος για να δράσει εναντίον της Ουκρανίας και της Δύσης είχε φτάσει. Λίγο μετά τις 22 Φεβρουαρίου διέταξε ρωσικές δυνάμεις να καταλάβουν την Κριμαία από την Ουκρανία, και σύντομα μετά από αυτό, το έδαφος αυτό ενσωματώθηκε στη Ρωσία. Το έργο αποδείχθηκε σχετικά εύκολο, χάρη στις χιλιάδες των ρωσικών στρατευμάτων που ήταν ήδη σταθμευμένα στη ναυτική βάση της Κριμαίας στο λιμάνι της Σεβαστούπολης. Η Κριμαία έγινε επίσης ένας εύκολος στόχος καθώς οι Ρώσοι συνθέτουν περίπου το 60% του πληθυσμού της. Οι περισσότεροι από αυτούς ήθελαν να αποσχιστούν από την Ουκρανία. 

Στη συνέχεια, ο Πούτιν θέτει τεράστια πίεση για τη νέα κυβέρνηση στο Κίεβο για να την αποτρέψει από το να συμμαχήσει με τη Δύση εναντίον της Μόσχας, καθιστώντας σαφές ότι θα μπορούσε να καταστρέψει την Ουκρανία ως λειτουργικό κράτος, για να μην επιτρέψει να γίνει ένα δυτικό οχυρό στο κατώφλι της Ρωσίας. Για το σκοπό αυτό, έχει παράσχει συμβούλους, όπλα, και διπλωματική υποστήριξη προς τους Ρωσόφωνους αυτονομιστές στην ανατολική Ουκρανία, οι οποίοι πιέζουν τη χώρα προς τον εμφύλιο πόλεμο. Επιπλέον έχει συσπειρώσει ένα μεγάλο στρατό στα ουκρανικά σύνορα, απειλώντας να εισβάλει εάν η κυβέρνηση χτυπήσει τους αντάρτες. Και ο ίδιος αύξησε αρκετά την τιμή του φυσικού αερίου της Ρωσίας που πωλείται στην Ουκρανία και απαίτησε πληρωμή για τις εξαγωγές του παρελθόντος. Ο Πούτιν παίζει σκληρό παιχνίδι.