28.03.2011 13:12
Το “δίδυμο εξουσίας” ενόψει προεδρικών εκλογών Γ.Σινανίδης - Θ.Αυγερινός

Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον στη Ρωσία ότι η κρίση και η εξ αυτής δυτική επιδρομή στη Λιβύη λειτουργεί ως καταλύτης όχι μόνο για τις επικείμενες ανακατατάξεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και για τις πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, που για πρώτη φορά επέλεξε την “κινεζικού τύπου” αντίδραση απέχοντας από την ψηφοφορία στο Συμβούλιο Ασφαλείας και ανοίγοντας τον δρόμο στο ψήφισμα 1973, άρα και στην έναρξη της στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον του συνταγματάρχη Καντάφι.

 

Ακριβώς ένα χρόνο πριν από τις καθοριστικές για το μέλλον της Ρωσίας προεδρικές εκλογές, οι δύο πιθανότεροι υποψήφιοι, ο πρόεδρος Μεντβέντεφ και ο μέντοράς του, πρωθυπουργός Πούτιν, οι οποίοι έως σήμερα λειτουργούσαν ως “δίδυμο εξουσίας” με ελάχιστες διαφοροποιήσεις ύφους και που από καιρού εις καιρόν δήλωναν ότι θα συζητήσουν και θα “συνεννοηθούν” για το ποιος από τους δύο θα εκπροσωπήσει το κόμμα της εξουσίας “Ενιαία Ρωσία” στις εκλογές, φάνηκε ότι μπορούν και να διαφωνούν σε θέματα αρχής μερικές φορές πιο ηχηρά από ό,τι συνήθως διαφωνεί η θεσμοθετημένη ρωσική αντιπολίτευση με το Κρεμλίνο.

Οι περισσότεροι αναλυτές και σχολιαστές των ρωσικών ΜΜΕ δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι η πλέον ηχηρή έως σήμερα δημόσια διαφωνία των πυλώνων του ρωσικού πολιτικού συστήματος μπορεί να έχει καθολικό χαρακτήρα και να σημαίνει πως η ρήξη θα είναι οριστική. Κυρίαρχη μοιάζει η εκτίμηση ότι το περίπλοκο πολιτικό παιχνίδι στο Κρεμλίνο προϋποθέτει ένα είδος πολιτικού θεάτρου με κατανομή ρόλων και διαθέτει ακόμη πολλές εφεδρείες παρόμοιων “συγκρουσιακών επεισοδίων”, έτσι ώστε να συντηρείται ένα μίνιμουμ πολιτικής ζωής και πολιτικών αντιπαραθέσεων και να παραμένει ζωντανή η πολυθρύλητη ίντριγκα της προεδρικής υποψηφιότητας του 2012.

Η στάση Μεντβέντεφ
Δεν λείπουν βέβαια και αυτοί που πιστεύουν ότι, στον βαθμό που ωριμάζει πολιτικά ο πρόεδρος Μεντβιέντεφ, έστω κι αν χρειάστηκαν γι’ αυτό τα τρία από τα τέσσερα χρόνια της προεδρικής του θητείας, είναι προφανές ότι θέτει όλο και πιο έντονα ζητήματα που απασχολούν περισσότερο τη γενιά του και που συνδέονται με την ανανέωση του πολιτικού συστήματος, τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό και την αποκοπή “βαριδιών”, που, κατά την άποψη των φιλελεύθερων, δεσμεύουν τη δυναμική τής ανάπτυξης και τον εξευρωπαϊσμό της Ρωσίας. Από αυτήν την άποψη, δεν είναι τυχαίο ότι γύρω από το πρόσωπο του προέδρου Μεντβέντεφ έχει διαμορφωθεί ένα ολόκληρο πλέγμα υποστηρικτών, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι παραδοσιακοί αλλά πλέον εξωκοινοβουλευτικοί στην πλειοψηφία τους και αντιπολιτευόμενοι τον Β. Πούτιν φιλελεύθεροι πολιτικοί, ΜΜΕ που τους υποστηρίζουν, αλλά και αρκετοί Δυτικοί, ως επί το πλείστον αμερικανοί πολιτικοί, που δεν κρύβουν τη συμπάθειά τους για τον Ντ. Μεντβέντεφ, ως προς έναν άνθρωπο με τον οποίον μπορούν να συνεννοηθούν.
Την ίδια στιγμή, μοιάζει σχεδόν συντονισμένη η αναφορά σε ρωσικά ΜΜΕ στα “λάθη του Β. Πούτιν” ή στην κόπωση που έχει προκαλέσει η άνω της δεκαετίας παραμονή του στο πολιτικό προσκήνιο, γεγονός που δείχνει ότι ορισμένο κομμάτι της ρωσικής ελίτ αρχίζει να ονειρεύεται πλέον ανοιχτά μια Ρωσία χωρίς τον Πούτιν, ο οποίος χωρίς αμφιβολία παραμένει ο “ισχυρός άνδρας” του πολιτικού συστήματος και διαθέτει ακόμη πλειάδα επιλογών και πολιτικών εργαλείων για να επιβάλλει τη θέλησή του.
Από αυτήν την άποψη, η δημόσια διαφωνία Πούτιν και η κριτική στην “ήπια” ρωσική αντίδραση στη δυτική “σταυροφορία” στη Λιβύη και στην αμερικανική μανία άσκησης βίας στη διεθνή σκηνή φαίνεται πως έρχεται σε μία καθοριστική στιγμή, και ίσως να μην είναι ουδόλως μια τυχαία έκρηξη ή απλώς μια “προσωπική γνώμη”, όπως θέλησε και ο ίδιος ο ρώσος πρωθυπουργός να την παρουσιάσει χαμηλώνοντας τους τόνους της αντιπαράθεσης και δηλώνοντας με πολλαπλό νόημα ότι την ευθύνη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας την έχει ανυπερθέτως ο πρόεδρός της. Άρα, ευθύνεται όχι μόνο για τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες της, για τις οποίες μάλιστα προειδοποιήθηκε στο ύψιστο δυνατό επίπεδο.

Η κριτική Πούτιν
Πολλοί παρατηρητές υπογραμμίζουν τη σημασία της “αντιδυτικής” κριτικής Πούτιν, που έγινε αρχικώς πριν επισκεφθεί τη Σλοβενία και τη Σερβία, για να προωθήσει το σχέδιο του φυσικού αερίου South Stream, από ένα από τα σημαντικότερα στρατιωτικά εργοστάσια στα Ουράλια, όπου κατασκευάζονται οι ρωσικοί διηπειρωτικοί πύραυλοι Τόπολ-Μ. Από πολλές απόψεις ενδέχεται αυτή να είναι και η αφετηρία της προεκλογικής του εκστρατείας, διαθέτει δε όλες τις συμβολικές προϋποθέσεις για να αποτελέσει την έναρξη της διαμόρφωσης μιας “εθνικής-πατριωτικής” πλατφόρμας, που καλείται να διορθώσει τα λάθη και τα “γλιστρήματα” των τελευταίων χρόνων.
Όπως έγινε γνωστό λίγο μετά την “προγραμματισμένη έκρηξη” Πούτιν, ο οποίος, μεταξύ άλλων, κάλεσε όσους ευθύνονται για τις απώλειες αμάχων στη Λιβύη να προσευχηθούν για τη σωτηρία της ψυχής τους, η δημοτικότητα τόσο του ιδίου όσο και του προέδρου Μεντβέντεφ είχε πάρει την κατηφόρα, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι το τέλος του χειμώνα και οι παραμονές της άνοιξης είναι παραδοσιακά η πιο βεβαρημένη περίοδος στη ρωσική ψυχοσύνθεση. Βέβαια, στο πουτινικό πολιτικό σύστημα, πτώση δημοτικότητας -η βαθύτερη μάλιστα από το 2005- σημαίνει ότι το 73% της θετικής αποδοχής για το πρόσωπο του Β. Πούτιν τον Φεβρουάριο έπεσε τώρα στο 69%, με τα αντίστοιχα ποσοστά του Ντ. Μεντβέντεφ να κινούνται στο 69% και το 66%, αντιστοίχως. Είναι προφανές ότι η “αντιδυτική” οργή Πούτιν έχει σκοπό τη “διόρθωση” και των δημοσκοπήσεων, αλλά αποτελεί και προετοιμασία για μια θερμή πολιτικά χρονιά που θα δώσει σύντομα απαντήσεις για το προς τα πού και με ποιον καπετάνιο θα πορευτεί από του χρόνου η Ρωσία.

 

πηγή: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Λέξεις Κλειδιά: επιδρομή,Λιβύη,ανακατατάξεις,εξελίξεις,Πούτιν,Μεντβέντεφ