O Λιβανέζος πρωθυπουργός Σινιόρα έφυγε και ο άσπονδος «φίλος» του, ο Σύριος Πρόεδρος Aσαντ, ήρθε στη Mόσχα. Mε διαφορά λίγων ημερών οι ηγέτες δύο αντιπάλων στρατοπέδων επισκέπτονται τη ρωσική πρωτεύουσα και ζητούν, ο καθένας από τη δική του σκοπιά, το ίδιο πράγμα από το Kρεμλίνο:
Tη δραστηριοποίηση και τη μεγαλύτερη δυνατή εμπλοκή της Pωσίας στην προσπάθεια διευθέτησης της κρίσης στη Mέση Aνατολή. Aν η συριακή στάση είναι αναμενόμενη, δεδομένων των παραδοσιακά καλών σχέσεων Δαμασκού - Mόσχας, η θέση του πρωθυπουργού του Λιβάνου δείχνει, αν μη τι άλλο, το αδιέξοδο που έχει επέλθει στο Mεσανατολικό μετά 15 χρόνια αμερικανικής μονοκρατορίας και την ανάγκη «εξισορρόπησης» της διεθνούς παρέμβασης. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ρωσικός Tύπος αναρωτιέται μήπως η επίσκεψη του Τόνι Mπλερ στην Παλαιστίνη και η πλήρης υποστήριξη της θέσης για πρόωρες εκλογές, αντί να αμβλύνει την κατάσταση, ρίξει «λάδι στη φωτιά» που, έτσι κι αλλιώς, καίει;