02.06.2009 06:05
Η κρίση ακούμπησε για τα καλά τους Ρώσους εργάτες Θανάσης Αυγερινός

Μετά τους χαρτογιακάδες και τα υψηλόβαθμα στελέχη, οι Ρώσοι εργάτες αισθάνθηκαν γερά στο πετσί τους την οικονομική κρίση και δηλώνουν πλέον σε ποσοστά 47-77%, αναλόγως της μέτρησης, ότι μειώθηκαν οι μισθοί και οι ώρες εργασίας τους ή ότι απολύθηκαν και είναι έτοιμοι να συμμετέχουν ενεργά σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.


Και αν τον περασμένο Νοέμβριο δήλωνε ότι ανησυχεί για τη θέση του μόνο το 15% των ερωτηθέντων, τώρα το μερίδιο έχει εκτοξευθεί στο 80%.
Παρά την πίεση πάντως, η σχετική πλειοψηφία των εργαζομένων (48% έναντι 31%) επιμένει ότι δεν θα αποδεχόταν πρόταση να συνεχίσει να εργάζεται με μειωμένο μισθό, ακόμη και αν είναι βέβαιο ότι δεν θα έβρισκε αμέσως άλλη αντίστοιχη δουλειά με τη σημερινή. Τελικά, μόνο μια κουτσή περηφάνια έμεινε όρθια από τον ανάπηρο (εκ γενετής;) «υπαρκτό σοσιαλισμό». Δήθεν περηφάνια, για την πάρτη μας, και μηδέν ενδιαφέρον για το τι γίνεται γύρω μας. Μ' αυτό το παράπονο προς συναδέλφους και ΜΜΕ διέκοψαν έπειτα από 19 ημέρες την απεργία πείνας τους οι αεροσυνοδοί της αεροπορικής εταιρείας «KrasAir», καταγγέλλοντας ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με τον αγώνα τους να υποχρεώσουν την υπό πτώχευση εταιρεία να καταβάλει καθυστερούμενους ώς και οκτώ μήνες μισθούς. Με τούτα και με τ' άλλα, το Κρεμλίνο φαίνεται πως έχει θορυβηθεί, γι' αυτό και συνεχίζει να εκπονεί σχέδια πατροναρίσματος των λαϊκών διαμαρτυριών. Το επίσημο κόμμα των κομμουνιστών υπό τον Γκενάντι Ζιουγκάνοφ καταγγέλλει ξανά και ξανά ότι τα κρατικά πολιτικά μαγειρεία εκπόνησαν κρυφό σχέδιο ίδρυσης εναλλακτικού κομμουνιστικού κόμματος, το οποίο συγκεντρώνει στελέχη που απομακρύνθηκαν κατά καιρούς από τις γραμμές του και το επικρίνουν μάλιστα τώρα ως συμβιβασμένο και ρεφορμιστικό, με την παρότρυνση της κεντρικής εξουσίας. Σκοπός, κατά τους κομμουνιστές, είναι να αντιμετωπιστεί η δυναμική των διαδηλώσεων και οι εκρηκτικές διαθέσεις που επικρατούν ειδικά στην επαρχία, όμως ώρες ώρες η ιστορία αυτή μοιάζει με το γνωστό παραμύθι της αυτοϊκανοποίησης: για τον «Ρώσο μουζίκο, που θα σαρώσει τα πάντα στο διάβα του, όταν σηκωθεί». Ομως ο μουζίκος μια χαρά βολεύεται και δεν παίρνει και πολύ χαμπάρι γιατί τα παλικάρια στις Βουλές και τις κυβερνήσεις σφάζονται για τα μάτια του κι έχει ως μοναδικό πολιτικό του κριτήριο τον «καλό τσάρο», τον οποίο δεν εμπιστεύεται και τόσο, αλλά είναι λιγότερο κακός από τον πολύ χειρότερο, οπότε γιατί να σκοτιζόμαστε; Σάμπως, όποιος έρθει θα είναι καλύτερος ή θα κλέβει λιγότερο; Ετσι πορεύεται αιώνες ο μουζίκος. Ενώ φιλελεύθεροι και κομμουνιστές της σημερινής αντιπολίτευσης κλαίνε τον πόνο τους στις αραιές διαδηλώσεις και στις λίγο πολύ τεχνητές συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας. Στο ενδιάμεσο, βέβαια, ο Ζιουγκάνοφ και οι σύντροφοί του πίνουν εναλλάξ και τακτικά τσάι με τον πρόεδρο Μεντβιέντεφ και τον πρωθυπουργό Πούτιν, δίνοντας συμβουλές και απαιτώντας έστω κάποιο σημάδι προσοχής, κάποια ικανοποίηση ενός ελάχιστου αιτήματος, ώστε να αισθανθούν ξανά ζεστή την κρατική καρέκλα, όπου έχουν μάθει να στρογγυλοκάθονται οι Ρώσοι κομμουνιστές. Κι όταν δεν δουλεύει κανονικά τους πολύ κατώτερούς του αντιπάλους, ο Βλαντίμιρ Πούτιν γράφει στήλες σε περιοδικά όπως το «Ρώσος πιονιέρος», ένα απολιτικό έντυπο με σχολιαστές γνωστούς πολιτικούς, που σχολιάζουν ασυνήθιστα πράγματα. «Ποτέ δεν πρέπει να ρεζιλεύεις όποιον απομακρύνεις μπροστά στα μάτια των άλλων, ούτε να βιάζεσαι να εισακούς τις κριτικές», γράφει στο τεύχος που κυκλοφορεί ο Β. Πούτιν, περιγράφοντας το προσωπικό του στιλ όταν απολύει συνεργάτες του. «Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, τους Σοβιετικούς ηγέτες, εγώ προτιμώ να το ανακοινώνω προσωπικά», λέει ο Ρώσος ηγέτης, απλώνοντας τη χρυσόσκονη της ευγένειας στις εσωτερικές ανακατατάξεις μιας ελίτ, που δεν έχει και πολύ σχέση ούτε με τις απολύσεις ούτε με τις πληγές του πολύ κόσμου.


πηγή: Ελευθεροτυπία

Λέξεις Κλειδιά: κρίση,στελέχη,μισθοί,ηγέτες,ποσοστά