Λβοφ

Η πόλη Λβιβ ή Λβοφ (ουκρ. L’viv Львів, L'viv (Β·Π), πολ. Lwów, ρωσ. L'vov Львов , γερμ. Lemberg, λατ. Leopolis, Αρμ. Լվով) βρίσκεται στην δυτική Ουκρανία. Στις ελληνικές πηγές, είναι γνωστή με τις ονομασίες Λεόπολις και Λεοντόπολις. Θεωρείται ένα από τα κύρια ιστορικά και πολιτισμικά κέντρα της Ουκρανίας, αλλά και της γειτονικής Πολωνίας.
H Λβιβ άλλαξε πολλές φορές ονομασία και επίσημη γλώσσα, ανάλογα με τον εκάστοτε κατακτητή που περνούσε από την πόλη, αντανακλώντας έτσι και κομμάτι από την ιστορία της. Στα τέλη του 18ου αιώνα, ονομάστηκε Λέμπεργκ, καθώς αποτέλεσε τμήμα της Αυστροουγγαρίας. Μετά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου, οι Πολωνοί επανέφεραν την παλαιά ονομασία, καθώς ανέκτησαν την πόλη. Το 1939, όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Πολωνία, η πόλη πέρασε στα χέρια της Σοβιετικής Ένωσης κι έτσι για τις επόμενες δεκαετίες έμεινε γνωστή ως Λβοφ.
Το ιστορικό κέντρο της έχει ανακηρυχθεί από την ΟΥΝΕΣΚΟ Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1998[1].
Η πόλη γιόρτασε τα 750 χρόνια από την ίδρυσή της (1256) με μια παράσταση "Ήχου και Φωτός" το Σεπτέμβριο του 2006. 

H Λβιβ ιδρύθηκε το 1256 από τον πρίγκιπα Ντανίλο της Γαλικίας: ονομάστηκε προς τιμή του υιού του, Lev (Λέων), κι έγινε αμέσως ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Βρισκόταν σε στρατηγικό σημείο, πάνω στο δρόμο που ερχόταν από τα Βαλκάνια και συνέχιζε αφενός προς τα δυτικά, δηλαδή σε Πολωνία, Γερμανία και Κάτω Χώρες, και αφετέρου προς τα βορειοανατολικά, στη Μόσχα.
Το 1340, καταλήφθηκε από τους Πολωνούς, ενώ το 1772 πέρασε στα χέρια των Αψβούργων και έγινε η πρωτεύουσα της Γαλικίας (σημερινή Δυτική Ουκρανία). Κατά το 16ο και 17ο αιώνα, η πόλη ήταν εμπορικό κέντρο, οπότε και αναπτύχθηκε ισχυρή ελληνική εμπορική παροικία, κυρίως από Κρητικούς και κατοίκους άλλων νησιών.
Όταν έληξε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ουκρανία κήρυξε την ένωσή της με τη δημοκρατία που είχε συσταθεί στο Λβιβ. Επί κεφαλής της Κινήσεως αυτής είχε τεθεί ο Σιμόν Πετλιούρα και ο Ουκρανός συγγραφέας Βινιτσένκο[2]. Η πόλη βρισκόταν υπό την κατοχή των Ναζί από τον Ιούνιο του 1941 μέχρι τον Ιούλιο του 1944, οπότε και καταλήφθηκε από τον Κόκκινο Στρατό και πέρασε στη Σοβιετική Ένωση.
Τον Ιούλιο του 1941, Ουκρανοί εθνικιστές οργάνωσαν δύο μεγάλα πογκρόμ, στα οποία περίπου 6.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν[3].
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Λβιβ αποτελεί τμήμα του ανεξάρτητου κράτους της Ουκρανίας.
Τον Ιούνιο του 2009, το ουκρανικό περιοδικό Focus ανακήρυξε τη Λβιβ ως την καλύτερη ουκρανική πόλη για διαβίωση[4].

Οι εκκλησιαστικές αδελφότητες, που ξεκίνησαν ως επαγγελματικές συντεχνίες, διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην εξάπλωση της Ορθοδοξίας στην περιοχή. Σημαντικότερη στην Λβιβ ήταν η Αδελφότητα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που χρονολογείται από τις αρχές του 15ου αιώνα, η οποία παρείχε φιλανθρωπικό έργο, ενώ ίδρυσε σχολείο και τυπογραφείο.
Στην δυτική Ουκρανία έχει πλέον επικρατήσει ο Ρωμαιοκαθολικισμός. Εξάλλου, η Λβιβ θεωρούνταν η έδρα της Ουκρανικής Εκκλησίας των Ουνιτών, πιστών δηλαδή που ακολουθούν το ορθόδοξο τελετουργικό, αλλά υπάγονται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και την Αγία Έδρα. Το 2005, ο καρδινάλιος των Ουνιτών δήλωσε ότι η έδρα θα μεταφερόταν από το Λβιβ στο Κίεβο[5], κάτι που αρχικά προκάλεσε αντιδράσεις και υποστηριζόταν από όσους τάσσονταν υπέρ της δημιουργίας Ουκρανικού Καθολικού Πατριαρχείου[6].
Στην πόλη συνυπάρχει η ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή, η Εκκλησία των Αρμενίων, η Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Ουνίτες, ενώ υπάρχει και μεγάλη ενεργή εβραϊκή κοινότητα.
[Επεξεργασία]Αξιοθέατα

Η Λβιβ είχε πολλά μεσαιωνικά κτίρια, εκ των οποίων πληθώρα καταστράφηκε κατά τον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και δείγματα γοτθικής αρχιτεκτονικής, τα οποία καταστράφηκαν και αυτά στις πυρκαγιές των ετών 1527 και 1556.
Στα αξιοθέατα που σώζονται σήμερα, μπορεί κανείς να βρει δείγματα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, καθώς και παλαιές εκκλησίες και προσόψεις κτιρίων από το 18ο και 19ο αιώνα. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν: