Οι ραγδαίες αλλαγές στον Μεσανατολικό χάρτη και η Ελλάδα Η ιστορική γεωστρατηγική στροφή του Ισραήλ προς τη Ρωσία, η αποστασιοποίηση των ΗΠΑ και οι πρώτες επιπτώσεις στη χώρα μας

Του Μακεδών

Είναι αλήθεια, πως ούτε ο μακροχρόνιος σχεδιασμός μάς είναι ο αγαπητός, ούτε η επίδειξη ενδιαφέροντος για όσα συμβαίνουν στην γειτονιά μας, και τα οποία αργά ή γρήγορα θα έχουν επιπτώσεις στην χώρα μας. Γνωρίζω πως το ενδιαφέρον περιορίζεται στην πορεία των σχέσεών μας με τα γειτονικά κράτη, αλλά γνωρίζω επίσης πως έχουμε χρέος να βάλουμε το ξυπνητήρι να χτυπάει, επειδή πάλι θα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα.
Τα οποία γεγονότα δεν είναι άλλα από εξελίξεις απρόσμενες μέχρι και πριν από λίγο καιρό, οι οποίες μπορούν να ανατρέψουν τους δικούς μας σχεδιασμούς.
Βασιστήκαμε στη νέα συμμαχία που συνήψαμε με το Ισραήλ -και καλώς πράξαμε-, και προφανώς το ελληνικό ΥΠΕΞ θα αιφνιδιάστηκε από τις συνταρακτικές μεταβολές που σημειώνονται, αφενός της διαφοροποίησης Ισραηλιτών και Ισραηλινών ως προς την διοχέτευση του φυσικού αερίου, και αφετέρου της απομάκρυνσης του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και της προσέγγισής του στην Ρωσία. Τούτ’ αυτό συμβαίνει -όχι το ίδιο θορυβωδώς- και με την Σαουδική Αραβία.
Το μονίμως επαναλαμβανόμενο σ’ αυτήν την στήλη, ότι δεν ταυτίζονται πάντοτε τα συμφέροντα των Ισραηλινών με αυτά των Ισραηλιτών, βρήκε την επιβεβαίωσή του και στην περίπτωση της διοχέτευσης στις αγορές του φυσικού αερίου του Ισραήλ.
Οι μεν Ισραηλινοί είναι αποφασισμένοι να επιλέξουν είτε την λύση κατασκευής τερματικού σταθμού υγροποίησης στην Κύπρο, είτε την κατασκευή αγωγού προς την Ελλάδα και από εδώ προς την Ευρώπη. Αποκλείουν την περίπτωση κατασκευής αγωγού μέσω Τουρκίας -δεν χρειάζεται να εξηγηθεί το γιατί- ενώ η Εβραιοαμερικανική Noble Energy, σύμφωνα με τον αναλυτή της Global Energy κ. Julian Lee, υποστηρίζει πως «η μεταφορά φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας είναι λογική, πρακτική και οικονομική». Η Noble Energy έχει το πάνω χέρι σ’ αυτήν την υπόθεση, και αν οι Ισραηλινοί δεν αποδεχθούν την πρότασή της, θα πρέπει να βρουν άλλους τρόπους πώλησης του φυσικού αερίου τους, πιο δαπανηρούς. Εμείς με ποιον συμμαχήσαμε; Με την ισραηλιτική Noble ή με τους Ισραηλινούς.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Όσο και αν είναι εμφανής -και ενοχλητική για τις ΗΠΑ- η πρόσδεσή μας στο γερμανικό άρμα, η υπερατλαντική χώρα εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο ως προς την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η συμμαχία με το Ισραήλ, θεωρούσε δεδομένη και την υποστήριξη των ΗΠΑ στη διεκδίκηση των ελληνικών δικαίων, λόγω της στενής σχέσης που συνέδεε τις δυο χώρες.
Όμως, όπως ανακοίνωσε το Γραφείο Διεθνούς Εμπορίου του Ισραήλ «το πρώτο βήμα έγινε προς την υπογραφή μιας ζώνης ελευθέρου εμπορίου μεταξύ του Ισραήλ, Ρωσίας, Καζακστάν και Λευκορωσίας». Και το πρώτο βήμα ήταν η υποβολή αίτησης του Ισραήλ να γίνει δεκτό στην τελωνειακή Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, στην οποία ηγείται η Ρωσία..
Ξένοι αναλυτές σημειώνουν πως πρόκειται για εξέλιξη τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας, όπου το μεγάλο όραμα του Ρώσου προέδρου κ. Β. Πούτιν, όχι απλώς λαμβάνει "σάρκα και οστά", αλλά κερδίζει και μια χώρα που μέχρι σήμερα σίγουρα δεν μπορούσε να συγκαταλεγεί στους συμμάχους της Μόσχας.
Η εξέλιξη αυτή αν συνδυαστεί με την διαρκώς μειούμενη αμερικανική παρουσία στο χώρο της Α. Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, λόγω των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η στρατιωτική υπερδύναμη, δείχνει ότι το Ισραήλ έχει λάβει τα μηνύματα των καιρών και προκειμένου να εξασφαλίσει την μελλοντική επιβίωσή του, αγκαλιάζει την Μόσχα σε μία ιστορική γεωστρατηγική στροφή, η οποία ακολουθεί αυτήν της Αιγύπτου. Και όπου για την στροφή της Αιγύπτου προς την Ρωσία, μεσολάβησε η Σαουδική Αραβία!
Την ίδια στιγμή, ο πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, κ. Moshe Arens, δήλωσε: «Η αμερικανική βοήθεια δεν εξυπηρετεί, πια, τα συμφέροντα του Ισραήλ. Μπορούμε να επιβιώσουμε και χωρίς τα ετήσια 3,2 δισ. των ΗΠΑ». Υπήρξε και η προσβλητική αναφορά του νυν υπουργού Άμυνας του Ισραήλ προς τον Αμερικανό ΥΠΕΞ (αιτήθηκε συγγνώμης, αλλά τα λόγια μένουν).
Υπάρχει δε και ένα άλλο στοιχείο περίεργο, επειδή είναι καινοφανές. Τα Εμιράτα της αραβικής χερσονήσου συγκροτούν συλλογικές στρατιωτικές δυνάμεις άμυνας με προσωπικό 100.000 άνδρες. Το ζήτημα είναι κατά πόσο αυτή η απόφαση υπαγορεύεται από την αυξανόμενη απειλή από την πλευρά του Ιράν. Ο κίνδυνος από το Ιράν, γίνεται ορατός, όπως και στη Σαουδική Αραβία.
Αν κάποιος θεωρήσει ότι τα συμβάντα αυτά δεν θα επηρεάσουν την χώρα μας, ας γυρίσει στο άλλο πλευρό, συνεχίζοντας τον ύπνο του.

Πηγή: voria.gr